radiostilte....

la douce france..

Na een rommelig voorjaar vol met workshops en een drukke zomer in de kwekerij eindelijk weer eens tijd om wat te schrijven over onze plek in Frankrijk. De rollen lijken zich te gaan omdraaien. Steeds vaker gaan we met zijn tweetjes weg, de kinderen blijven thuis omdat er allerlei verjaardagsfeestjes zijn, sportwedstrijden gespeeld worden en zaterdagwerk is. 

Tosca en Lars, resp. nichtje en vriend van Nick

De week in in augustus was gevuld met bezoek. Onze oudste zoon kwam met een vriend, op de heenreis gebracht met de auto op de terugreis met de trein. Halverwege de week kwam het gezin van mijn zwager in de camper langs voor een dag of drie. En alles voegde zich goed samen, van groot tot klein. Het weer hielp uiteraard goed mee, we konden de hele dag buiten zijn of vertoefden ons bij het meer.

een nieuw gat is bijna geboren

Er werd uiteraard ook nog wat geklust. We hebben besloten om het tijdelijke toilet in de 2e badkamer iets te verplaatsen en een apart toilet ervan te maken. Zo kunnen gasten ook naar het toilet als iemand staat te douchen. Daartoe werd er een nieuw deurgat gefreesd en wat muurtjes opgemetseld. Hermann draaide net het laatste schroefje in toen zijn broer zich aanmeldde..

houtzagerij in Les Loges

We hebben ook nog een bezoek gebracht aan de houtzagerij in Les Loges in de buurt van Chalindrey. Het plan is om de voorgevel van ruw houten planken te voorzien en op deze houtzagerij weet men daar wel raad mee. Monsieur Philippe Perrin nam alle tijd voor ons en gelukkig kunnen we via de email onze bestelling doorgeven.

van Chalindrey naar Paris voor € 38,00

De vakantie vloog om en nadat we de jongens op de trein hadden gezet in Chalindrey, gingen we zelf ook weer richting huis. Via Mouzon dit keer, omdat daar een tentoonstelling in het viltmuseum was met een werk dat ik ooit heb gemaakt onder de titel 'il faut une fleur'....

op een mooie zomerdag....

Wie verlangt er niet terug naar die schaarse momenten van een zonovergoten dag die deze zomer op één hand te tellen zijn.  Zo heet dat slechts in het water liggen afkoeling geeft. Mijn meiden hadden daar een eigen oplossing voor bedacht. Volgend jaar gaat het luchtbed mee, zodat we ook nog kunnen dobberen...

au clair de la lune

Het was al laat toen we vertrokken richting Frankrijk. Nadat de brug over de Merwede was hersteld en daarmee ook het fileleed was verdwenen trokken wij de deur achter ons dicht om toch nog voor middennacht bij ons andere 'thuis' te zijn. Bij de tankstop in Luxembourg controleerde H. zoals gewoonlijk nog even alle lichten. Helaas werkte een van de achterlichten op de aanhanger niet en dat lag niet aan het lampje. We besloten toch maar door te rijden, want een aanhanger vol materiaal wilden we liever niet achterlaten. Gelukkig was het helder weer en de goden ons goed gezind. En zo reden we in gezelschap van een grote lichtbol boven ons over de kleine omleidingweggetjes door de heuvels van de Haute Marne. Ik kon zelfs de schaduw van onze auto met ons mee zien rijden. Tegen half 12 s'avonds kwamen we veilig aan.. 

en route

 

Na een lange 'winterslaap' in onze lage landen zijn we 2 weken geleden weer op pad gegaan naar ons frans vakantiehuis. Kennelijk waren we alle ski-gangers voor, want op de altijd drukke péageweg vanaf Nancy was echt niemand te bekennen. Het leek verdacht veel op een eenzame D-route in het franse platteland. Bij het afrekenen werden we verblijd met weer een 10 centimes verhoging, kennelijk een jaarlijks terugkerend ritueel. Gelukkig hoeven we maar een kort stukje en betalen slechts € 4,80. Je kunt een speciale kaart aanvragen, waarmee je zo door kunt rijden. Maar het even wachten bij het poortje nemen we voor lief. Tenzij je een oud mannetje voor je hebt, die alle wisselmuntjes op de grond laat vallen en deze vervolgens op zijn gemak weer op gaat rapen.... 

tijd staat even stil

 

Met alle nieuwsberichten over stakingen en wegblokkades in ons achterhoofd, extra jerrycans diesel en rek in ons geduld vertrokken we vorige week naar ons vakantiehuis. Misschien ligt het aan de streek, misschien aan ons onoplettendheid, maar we hebben h e l e m a a l niets van de franse onrust gemerkt tegen de plannen van de regering. Het was er rustig als altijd. De verstilling wordt benadrukt door de mistdampen in de ochtend die nog zo half in de dorpjes blijven hangen.

Het was rustig herfstweer, buiten leek het warmer dan binnen. Zeker in het begin van de week als de muren zich nog met de warmte van de kachel moest vullen. We konden zelfs nog buiten eten en in de namiddag ons wijntje drinken. Rijdend door dit landschap met niemand voor je of achter je is puur genieten. De kale velden benadrukken de immense wolkenpartijen.

De laaghangende zon geeft bij het opkomen een geheimzinnige glans aan de dag om te verdwijnen in een eveneens mysterieuze gloed. Net op het moment dat je denkt de rode bol in je lens gevangen te hebben lijkt ie alweer verstopt te zijn achter de volgende heuvel.

Het meest aangename was de lange reis vicaverca. Zelfs de kinderen viel het op dat de bomen langs de snelweg in warme herfstkleuren met de zon op hun kruinen in licht veranderden. Met zoveel vuurfakkels langs de weg kreeg de vakantieweek een gouden randje.   

  

  

file, ik sta weer in een file.....

We wachten nog even voordat we vertrekken. Deels omdat de verjaardagen van onze dochters met opa en oma's gevierd kunnen worden, deels omdat we zeer abrupt ontnomen zijn van onze prachtige riante bus. Enkele weken terug is geconstateerd dat we een kloon-auto hebben gekocht. Hij is direct in beslag genomen en ik kan je vertellen dat zoiets absoluut heel erg k.. is. Gelukkig hebben we aangetoond dat de auto 'te goeder trouw' is gekocht en lijkt het erop dat we morgen het verlossende woord krijgen. En ieder nadeel heeft zijn voordeel, wij hoeven dus (nog) niet in de file te staan ....  

file in het straatje bij La Ranch Cote 

een beetje Frankrijk in ons eigen dorp

Iedere eerste zondag van de maand, 4x per jaar, een kofferbakmarkt op het landje naast de zomerbloemenpluktuin van mijn vriendin. Heerlijk struinen om mijn honger naar de vide-greniers enigszins te stillen en dat allemaal op loopafstand. Luisteren naar de verhalen die schuil gaan achter de spulletjes zoals de stoffen die opa meenam voor oma van zijn dienstreizen uit Indonesie. Of lekker kletsen met de verkoper die niet alleen zijn waar maar ook emotie wil verkopen. Zo vertelde hij dat ik bij de scherpe prijs voor een houten bak ook moest bedenken dat deze gemaakt was met een aardappelschilmesje, zodat een heel gezin weer een maand te eten had en dat hij daarmee toch een prachtige bijdrage had geleverd aan ontwikkelingswerk..  Kijk, dat is de charme van een rommelmarkt en waar vind je dat nu nog in een reguliere winkel?
  

droom

Een lang weekend weg met 'Pentecote' (Pinksteren). De druilerige meivakantie leek ver achter ons gelaten in deze zonovergoten dagen, terwijl het slechts een week geleden was dat we daar de deur achter ons hadden dichtgetrokken. Mijn ouders zagen er naar uit om de oude boerderij nu eindelijk eens met eigen ogen te zien. Vooral mijn vader die dol is op landelijk leven en zijn leven lang heeft gedroomd van een eigen stulpje op het platteland kon bijna niet wachten. Zichtbaar hebben ze genoten van de stilte, de vergezichten en van het gemoedelijke sfeertje in het kleine dorpje. Met volle teugen ademden ze de gezonde boslucht in. Ze zagen nu hoe de weggegeven spullen dankbaar zijn gebruikt en op zijn plek waren gekomen. Even werd hun eigen droom waar.

Aan een ding konden ze niet wennen - de route in de immense boerderij. Constant waren ze de weg kwijt. Dan liep moeder Corrie weer met een dienblad met de ontbijtbordjes richting het toilet, of liep vader Jan naar de kleine staldeur als ie hoge nood had. Van onze aanwijzingen van eerst links, dan rechts en verder rechtdoor werd ie niet veel wijzer en grapte daarom 'je kunt hier wel straatnamen gaan geven, zo groot is het'. Wat een super idee, ieder deel een eigen straatnaam. De grote stal wordt 'Grande Rue'. De stal naar de tuin 'Rue du Jardin". Het 1e terras 'Place de la Grande Port'. En het terras waar hij zelf op staat? Wie een leuke naam weet, mag het zeggen!     

la-4-saison

Ook het weer in onze streek kan binnen een week alle kanten opgaan. We vertrokken met heel veel regen uit Nederland. Gelukkig zaten we comfortabel in de nieuwe 2-hands aangeschafte VW-bus. De kinderen die inmiddels pubermaten krijgen, hoefden niet meer dubbelgeklapt achterin te zitten maar konden nu languit hangen op de achterbank. Onderweg nog even gezwaaid naar en gesproken met dorpsgenoten in de rij voor de Luxemburgse douane. Zij waren op weg naar een frans skigebied. Alsof het gordijn werd opgetrokken troffen we vlak voor het bereiken van ons huis een strakblauwe lucht. De witgetrokken uitgewaaierde strepen van enkele hoogvliegers vielen daardoor extra op. De lente lijkt hier in aantocht en tussen de middag konden we dan ook al heerlijk buiten eten.

    

Na een paar dagen zon werd er zware storm voorspeld. De buurman waarschuwde ons voor groot onheil en hielp me de deuren van de stal barricaderen. Hierdoor gezekerd, genoten we van de zingende woeigeluiden door de grote schoorsteen. Gelukkig had de brandende kachel geen last van al die winden en snorde onverstoorbaar door. Tussen de buien door liet de zon zich zien en liet een dubbele pot met goud achter.

Als toetje werden we verrast met een mooi laagje sneeuw. Niet het dikke pak dat de buurmanweerman had voorspeld, maar een mooi fris laagje wit. Ik heb mijn stoel buiten gezet en genoten van het grootse panaroma dat zich voor me uitstrekte. En van de sneeuwpop die voor mij ogen verrees. Beiden waren helaas van korte duur, want de krachtige voorjaarszon deed alles smelten en Hercules in de gedaante van Nick ontdeed zich van de sneeuwman.  

Terug naar huis moesten de zonnebrillen op, het was een frisse maar zonnige rit. Onderweg zwaaiden we naar vrienden aan de andere kant van de snelweg, 'en route' naar hun stekkie op het franse platteland.

thuisblijvers

.

In een democratisch overleg worden de feestdagen in Nederland gevierd. Het voorstel om toch nog even daar tussenin weg te gaan lijkt het helaas niet te gaan halen. Toch ben ik even blij dat we niet weg gaan, want om deze winterse ongemakken te trotseren moet je wel een hele goede reden hebben. Ik probeer me voor te stellen hoe hoog de sneeuw in ons franse dorpje ligt en wat dat daar betekent voor de dagelijkse gang van zaken. Ondertussen stoken we hier de kachel nog eens lekker op en genieten van het meegebrachte franse wijntje.

100

De eerste 100 berichten zijn een feit. Voor ons reden om nog even naar Frankrijk te gaan voor de nodige nieuwe input.... Nu ging dat niet zonder slag of stoot, want om op een lijn te komen met drie kinderen in de leeftijdklasse 16, 13 en 10 viel niet mee. Eindelijk kon iedereen zich erin vinden, dat wij (na 16 jaar huwelijk!) even met zijn tweetjes weg zouden zijn. Het volgende struikelblok werden de logeeradressen her en der, maar ook dat lukte uiteindelijk.

In alle vroegte vertrokken we woensdagochtend, waar we reeds in Utrecht om 5 uur s'morgens langs een lange colonne vrachtwagens reden. Voor de meeste weggebruikers een vertrouwd fenomeen, maar met een bedrijf aan huis is dit voor ons een vreemde gewaarwording. De benzinepomp Aral/Berchem in Luxemburg leek totaal verlaten in deze tijd van het jaar. Het tanken hier blijft lucratief voor € 0,88 per liter diesel. Door de ijselijk stille dorpjes, waar slechts een enkeling al de kerstversiering had opgehangen, bereikten we ons huis. Rap hadden we die ene tas uitgepakt, was het water weer toegevoerd en de kachel aangestoken. Eindelijk rust.

De volgende dag overviel ons een oorverdovende stilte. Geen brommende computerkast of schreeuwende tv op de achtergrond, geen overvliegende vliegtuigen, maar vooral geen kinderstemmen. We hebben genoten van de tijd samen, maar de volgende keer gaan de kinderen gewoon weer mee!

franse filosofische stoofperen

.

Oogst van de eenzame maar volle perenboom. N. klom gewapend met mes in de boom, terwijl T. ze vakkundig opving en ze op een deken legde. Geen idee van welk ras dit peertje is, maar ze zijn groot, gespikkeld en hebben een lange suddertijd op de Godin-kachel nodig om lekker te worden. Ik blijf me iedere keer verbazen dat zo'n stugge, bleke joekel na verloop van tijd een diepdonkerrode kleur krijgt. Alsof de zon ondergaat. De smaak is friszuurzoet en heeft een wat 'stenige' beet. Op zoek naar meer informatie over stoofperen kwam ik een interessant artikel tegen. Voor wie wil, een prachtig stukje filosofie over de stoofpeer....

.

.

Ik heb me vooral praktisch beziggehouden en de peren in het bijzijn van gretig aangevlogen wespen van hun stugge jas ontdaan en ze gesuikerd en wel op het vuur gezet. Een deel hiervan is in een gebakken kwarktaart gebruikt. En de rest van de ongeschilde peren is meegenomen als wintervoorraad naar Nederland.

.

komkommertijd

huis ergens in de Haute-Marne

Met een eigen kwekerij in snijhortensia's in Nederland is het moeilijk om in de zomer op vakantie te gaan. Er wordt volop gesneden en naar de veiling gebracht. Vorig jaar heb ik dapper een poging gedaan om alleen met de drie kinderen een aantal weken in ons frans vakantiehuis door te brengen, maar het gemis van H. en een gebrek aan een auto maakt me aan het twijfelen voor dit jaar. Er zijn nog een paar andere bedenkingen. Mijn twee meiden, die hartje zomer jarig zijn, willen graag hun verjaardag in Nederland vieren en mijn oudste zoon heeft graag een speelkameraad in de franse buurt. Onze mede-collega gaat net het weekend weg, dat ik heb gepland om af te reizen. En mijn eigen H. kan echt niet twee weken weg. In eerste instantie werd ik erg knorrig; hebben we een pracht huis in Frankrijk gaan we hier de zomer doorbrengen, grumpf. Ook al wist ik van te voren bij de koop van het huis dat de eerste paar jaren het zo zal zijn, stilletjes heb ik dan toch wel eens de hoop dat het anders zal lopen....

Enfin, zoals het er nu naar uitziet gaan we deze zomer voor 'quality-time' - de laatste week van de zomervakantie (ja, ja een hele week) gaan we met zijn allen!! De verjaardagen zijn dan gevierd, speelkameraad is er ook, kwekerij is weer bemand, H. hoeft geen 2x heen en weer en voor mij meer gezelligheid. We zullen zien hoe dit bevalt.....

rommelmarkten

Rommelmarkten zijn zo heerlijk! Als je via het internet zoekt op vide-grenier krijg je een aantal sites die je leiden naar de kleine plaatselijke marktjes, waar je zonder entreegelden overheen kunt lopen en waar je echt nog voor een habbekrats mooie oude spulletjes kunt kopen. Moet je wel de plaatsnamen in de buurt in je hoofd hebben gezet, anders mis je de marktjes alsnog.

Wij waren op 1 mei, de dag waarop er in heel Frankrijk niet gewerkt wordt maar wel gefeest, op twee marktjes. Eentje in Gevigney-et-Mercey (vlakbij Jussey) en de ander na lang zoeken in Cornot. Volgende keer gaan we beslist wat oude stoeltjes kopen, voor bij de grote tafel die buiten komt te staan.....

ciel d'orage

Neen, dit keer geen onweer of blikseminslag in ons huis. Lange tijd heb ik getwijfeld over de kleur die we de luiken zouden geven. Al rondrijdend door dit gebied hebben we verschillende variaties gezien. Veel groene, blauwe, witte maar ook rode luikjes zijn er te bespeuren. En tegenwoordig ook bruine brrrr kunststof. Uiteindelijk zijn we met zijn allen gegaan voor een zacht grijsblauwe en hebben we de kwast ter hand genomen in deze meivakantie. Blauw, grijs en wit is toch wel typisch voor deze streek en voor Frankrijk in het algemeen. Ik heb me later laten vertellen dat achter de rode luiken meestal Nederlanders zich thuis houden... Dit grijsblauw combineert overigens heel mooi met rood. En natuurlijk hoop ik dat deze ciel d'orage kleur niet het onheil oproept, maar juist zal gaan afweren.

eenvoud versus luxe

Een oude boerderij uit 1716 roept bij menigeen diverse associaties op. Van vervallen met spinrag bekleedde muren tot primitief wonen met onbeholpen ongemakken. Gelukkig verkeren wij met dit huis in betere omstandigheden, al is de verwarming gereduceerd tot twee houtkachels. Menigeen haakt hierbij al af, want hoe kun je overleven in een huis zonder een centrale verwarming. Goed, wij wonen hier niet permanent, dus voor ons is dit juist de charme op de vakantie. Al bij het verlaten van de snelweg en het passeren van de kleine dorpjes komt de geur van houtgestookte vuurtjes je tegemoet. Bij het betreden van de steenkoude kamers zie je je eigen adem en moeten de kachels er even flink tegenaan om alle kou van de winter uit het huis te jagen. Door de dikke muren en een gunstige ligging is de boerderij niet vochtig. Ik kan met een gerust hart het beddengoed laten liggen, zonder dat het muf gaat ruiken of gaat schimmelen. Er onstaan 'rituelen' die thuis niet denkbaar zijn. Een steevaste vraag van onze jongste dochter T. iedere ochtend is 'papa, heb je de kachel al opgestookt' om vervolgens lekker voor de kachel te gaan staan om haar achterkant op te warmen. Ook koken doen we af en toe op de kachel, want met een 2-pits elektraplaatje maak je niet veel klaar. Tijdens het stoken zetten we regelmatig een grote pan met water op het vuur om de luchtvochtigheid op peil te houden. En dit warme water wordt weer gebruikt voor het bad of voor de afwas met de hand. Echter door het plaatsen van een afwasmachine behoort dit tot nieuw ingeblazen ritueel al weer tot het verleden. Zo goed als nieuw zomaar gekregen en een gegeven paard kijk je niet in de bek. Een beetje luxe dus, zodat we in alle eenvoud buiten in het zonnetje op een klapstoeltje van een wijntje met een stuk kaas kunnen genieten. Als ik dan thuis komt en mijn tas uitpak komt alweer de geur van het houtgestookte vuurtje me tegemoet.......

Rouge Gazon

Rouge Gazon? Huh, hoezo rood als een gazon groen is en sneeuw wit. Alhoewel de naam dus anders doet vermoeden, gaat het hier om een klein skigebied bij Saint-Maurice sur Moselle, gelegen aan de voet van de Ballons d’Alsace in het Vogezengebergte. Er bevinden zich meer skioorden in dit gebied zoals Gérardmer, La Bresse en Bussang.



Ski-analfabeten als we zijn - ja ze bestaan nog... - hebben we besloten onze kinderen een andere start mee te geven. Vanwege dit feit werden de auto van winterbanden voorzien en had H. sneeuwkettingen aangeschaft. Bij de kringloopwinkel een ronde schaal gevonden, dat volgens N. de perfecte slee zou zijn voor steile hellingen. Maar ik had er meer nodig, dus stad en land afgebeld en me suf gegoogled op internet. Nergens te vinden. Uiteindelijk zagen we ze de eerste dag gewoon bij de kassa liggen in de plaatselijke supermarkt Colruit.... Van mijn zus had ik een zak vol met skipakken, snowboots, skipully's en skisokken geleend. Wonderwel pasten we allemaal in een pak, alleen mannetje/vrouwtje verhouding lag bij ons iets anders (hmm dank je wel Theo, we hebben dezelfde maat...). Nu zou ik het toch maar voor de show aandoen, maar je weet maar nooit. Gaan we dan echte skieen? werd er voortdurend aan me gevraagd, niet wetende dat skieen een techniek is waar je toch wel enige lessen voor nodig hebt.



De hele 120km. lange weg was het mooi weer langs groene velden. We geloofden niet echt in de sneeuw totdat we uit Thiolot reden en de laatste helling namen. Ondanks de laatste wegsmeltende bultjes sneeuw gingen we toch geloven dat er hoger in de bergen ergens sneeuw moest liggen. Waar ging anders die franse auto met skilatten op het dak naar toe? De VVV-dame uit Saint-Maurice sur Moselle kon de laatste twijfel bij ons wegnemen. Er werd al volop geskied, er waren goede wandelpaden en na vele dagen sneeuw was ook de weg goed begaanbaar en geen verplichting meer van sneeuwkettingen.



En zo maakten de kinderen hun eerste sneeuwduik onder een strakblauwe lucht, stralende zon terwijl ik toe keek vanuit het restaurant met een grote mok koffie en een dik boek.

********

kerst 2008 Frankrijk (2)

Ook buiten moet het kerst zijn. De meegenomen hollandse takkenkrans kreeg er franse takkenbroeders bij. Stevige, bemoste takken en klimopranken volop met zware bessenbollen geplukt langs de weg, vonden een plekje tussen het droge hout. Ondanks de 1 meter doorsnede was het een bescheiden formaat op de grote stoere staldeuren. Bij het ophangen van de krans buiten waarschuwde onze buurman dat we deze vooral stevig moesten verankeren aan de deur. Het was namelijk al eens eerder voorgekomen dat bij een harde wind dat hele staldeur uit zijn ijzers werd gerukt. Bien sur! En na wat oefenen met de lichtjes vonden we eindelijk de non-knipperlichtstand, want we wilden het bescheiden houden.



In ons dorpje was er weinig versiering, slechts een enkele klimmende kerstman, hier en daar wat versierde takken aan de grenspalen en bij Mieke de mistletoe. Wel was er een lief klein kerststalletje bij de Mairie geplaatst met zoveel rode lampjes erboven dat ik even een andere associatie kreeg. Mijn kleine digitale camera had helaas moeite met de grote kogellampen boven de kribbe, zodat de foto niet zo best is. Gelukkig kan het kan hier nog buiten staan zonder dat het vernield wordt. In een dorpje niet ver van ons vandaan, dat zomers een rustig en slaperig plaatsje is, leek het wel of de hele kermisattractie van stal was gehaald. Hoe bonter hoe mooier en meer dan de buren moeten ze hier gedacht hebben. Overal de kleuren rood, geel, blauw en groen zoals die nog bij mijn moeder thuis hangen. En alles flikkert en knippert langs het huis, op het hek, in de boom. Hele voortuinen veranderen in een soort mini-kerstmadurodam. En zelfs een koeiestal was duidelijk zichtbaar vanuit de verte, Maria kon zo haar plekje opzoeken. Tja, zo opzichtig lelijk eigenlijk dat je het mooi gaat vinden. Ik wilde vooral in de namiddag boodschappen doen, zodat we bij schemer langs dit spektakel konden rijden. En weer genoot ik, stilletjes dit keer....
*

Kerst 2008 in Frankrijk (1)

Op de dag voordat de winter zijn entree maakte reden we vroeg in de ochtend weg. Ik wilde graag deze eerste kerst in Frankrijk niet missen. Direct toen we van de tolweg afreden zag ik de eerste mistletoe al, een laag hangende dit keer. Echter Hermann had het vaartje er goed in en reed lekker door. Er hing immers genoeg. Hij wist toen nog niet dat een laaghangende mistletoe een zeldzaamheid is... Voor mijn gevoel duren de autoritten steeds minder lang, want even na het middaguur deden we al de deur open van ons huis aan de FontaineFleurie.

Het Wham-gevoel borrelde op toen we de kerstboom uit de auto haalden. Geen kerst zonder boom en dus zorgde Bert, de bloemenman, voor een prachtexemplaar. De kachel werd snel roodgloeiend gestookt en de boom kreeg een mooi plekje bij de bank. Na een bord hete erwtensoep werd de doos met veel rode ballen uitgepakt en met zijn allen versierden we de boom. Tessa bedacht dat het stalletje toch wel erg leeg was en zorgde voor een kleine overbevolking met haar playmobilpoppetjes. Thuis is er zoveel afleiding van andere zaken, dat zoiets eenvoudigs als dit ineens weer leuk is. Later in de week zijn er nog kaarsen gemaakt. Ik weet niet of het nu komt omdat ik sentimenteel word of omdat ik gewoon toe ga geven dat ik een romantische inslag heb, maar ik geniet stilletjes als ze zo zoet bezig zijn.

visite, visite

Alle waarschuwingen ten spijt we zijn niet platgelopen door vakantiegangers, doorreizigers, 'daklozen en klaplopers'. Dit hebben we weten uit te stellen tot de laatste dagen van onze vakantie.
Allereerst waren daar Ton en Louisa - met hun huis in de buurt van Jussey - en de aanstichters van ons eigen frans avontuur. We zijn naar Lac de Villegusien geweest, een van de vier stuwmeren van Langres. Echt een familieplek. Gezellig picknicken met de gebraden kippetjes van de markt en daarna u i t b u i k e n....


En op de laatste dag was er het 1e familiebezoek met drie honden. Gezellig! Na wat gedraai op de 3meterrand van ons huis was ook hun onderkomen gesteld. Het is heerlijk om de oh's en ah's vol bewondering te horen, handen te zien die over muren strijken om te voelen of die dikke kasteelmuurstenen wel echt zijn, ogen te volgen die staren naar de ruime buiten om het huis.
Het bevestigd ons gevoel waarom wij hier zo ontzettend blij zijn.
.