tijd staat even stil

 

Met alle nieuwsberichten over stakingen en wegblokkades in ons achterhoofd, extra jerrycans diesel en rek in ons geduld vertrokken we vorige week naar ons vakantiehuis. Misschien ligt het aan de streek, misschien aan ons onoplettendheid, maar we hebben h e l e m a a l niets van de franse onrust gemerkt tegen de plannen van de regering. Het was er rustig als altijd. De verstilling wordt benadrukt door de mistdampen in de ochtend die nog zo half in de dorpjes blijven hangen.

Het was rustig herfstweer, buiten leek het warmer dan binnen. Zeker in het begin van de week als de muren zich nog met de warmte van de kachel moest vullen. We konden zelfs nog buiten eten en in de namiddag ons wijntje drinken. Rijdend door dit landschap met niemand voor je of achter je is puur genieten. De kale velden benadrukken de immense wolkenpartijen.

De laaghangende zon geeft bij het opkomen een geheimzinnige glans aan de dag om te verdwijnen in een eveneens mysterieuze gloed. Net op het moment dat je denkt de rode bol in je lens gevangen te hebben lijkt ie alweer verstopt te zijn achter de volgende heuvel.

Het meest aangename was de lange reis vicaverca. Zelfs de kinderen viel het op dat de bomen langs de snelweg in warme herfstkleuren met de zon op hun kruinen in licht veranderden. Met zoveel vuurfakkels langs de weg kreeg de vakantieweek een gouden randje.