natuurlijk elixer

Op dezelfde kraam als waar ik mijn linnengoed had gevonden stond ook dit prachtige likeurstelletje en na de hevige stortbui was het dit keer gevuld met het natuurzuiverste hemelwater. Het bitterzoete drankje SUZE is een plantenlikeur en wordt gemaakt van de wortels van de Gentiaan. Echt een drankje om te drinken na een bourgondisch diner.

Wij toasten op heldere feestdagen en wensen een ieder een fris begin van het nieuwe jaar. 

ontspannend klussen

Ik heb het al eerder gezegd, maar klussen is voor H. een manier om te ontspannen. Geheel tegen de principes van velen in denk ik hebben wij (nog) niet een vast plan op papier, omdat het tot nu toe niet echt nodig was. Echter met het maken van de 2e kamer boven moeten we er wel aan geloven. Wel of geen lange gang hangt samen met de rest van de indeling boven. Hadden we eerst 6 in gedachten, later nog vijf, het worden er nu vier, 2 aan iedere zijkant van het huis. Een stuk blijft open als een vide, zodat je bij het binnenkomen tot hoog in de nok kan kijken. En daarmee is de galerij boven een feit. Het plan staat net nog niet op de achterkant van een bierviltje getekend, een paar grove schetsen in mijn notebook helpen ons wel verder. We wachten nog op een professionele 3D-tekening van onze lieve schoonzus en voorlopig doen we het met onze eigen voorstellingsvermogen. De praktijk maakt de dingen dan soms toch net weer even anders dan op papier. Zoals de plaats van deuren, die op tekening gespiegeld waren. Maar is dit nu wel zo handig? 12 Meter lopen om je kamer in te komen? Misschien esthetisch verantwoord, maar zeker niet logisch. We hebben dus besloten om de deur op dezelfde plek als op die van de 1e kamer te zetten, zo'n anderhalve meter vanuit de muur. De spiegeling voor de andere kamers blijft, maar dan met de deuren vanuit de andere hoek. Zo blijft toch de 'balans' bewaard. Pff, een wandje is sneller gezet dan het denkwerk dat er soms vooraf gaat.

In ieder geval is de 2e slaapkamer flink op weg. Bij de dakrand is er een rij stenen gestapeld van zo'n 30 cm. zodat de wind er geen vrij spel meer heeft. De zijwand met deuropening is geplaatst, aan de binnenzijde met gipsplaten afgewerkt en voorzien van isolatie. Het electrawerk voor een plafondlamp en een lichtschakelaar met nog een aantal stopcontacten aan de wand is gelegd. Plafond is voorzien van isolatie en ook met gipsplaten afgewerkt. En dat allemaal in drie dagen tijd, H. krijgt er handigheid in! We denken er nog over om in de wand een lang, smal raam te maken. Er is maar een klein raam in de muur en voor zo'n grote hoge kamer geeft dat op de noordzijde weinig licht. 

     

een doosje met schatten en een koffer vol witgoed

De laatste vide-grenier van het jaar, 24 oktober. We hadden er een rit van 85 kilometer voor over, net even voorbij Dijon. De wereld was van ons alleen, niemand in velden of wegen te bekennen. Zon wisselende zich af met af en toe een flinke stortbui. De verkopers in Pluvault waren de boel al aan het inpakken toen wij aankwamen. Ik plukte een stapeltje witte linnen doeken als een verzopen kat uit een krat op de grond en vroeg wat ie daar nog voor wilde hebben. Op mijn goedkeurende blik, maar nog niet met een knik besloten, kwamen er allerlei andere witte boerenlinnen lakens te voorschijn. Vervolgens werd alles in een koffer gepropt en voor € 10,00 was ik de gelukkige eigenaar.

Gretig door zo'n deal keek ik in een heel klein doosje. Ik zocht naar manchetknoopjes om mijn eigengemaakte polswarmers te sluiten. Er lag nog zoveel meer in dat ik besloot zelf een deal te maken en nog eens € 10,00 bood. Met de koffer op mijn scoot tussen stoel en stuurkolom geklemd en mijn benen erboven op en het doosje bovenin mijn mandje vertrokken we weer. Het was vast een vreemd gezicht, maar dat kon me niets schelen. Ik was zielsgelukkig met zoveel moois, waarvan de mariahangertjes misschien nog wel de meest ontroerende waren.   

tijd staat even stil

 

Met alle nieuwsberichten over stakingen en wegblokkades in ons achterhoofd, extra jerrycans diesel en rek in ons geduld vertrokken we vorige week naar ons vakantiehuis. Misschien ligt het aan de streek, misschien aan ons onoplettendheid, maar we hebben h e l e m a a l niets van de franse onrust gemerkt tegen de plannen van de regering. Het was er rustig als altijd. De verstilling wordt benadrukt door de mistdampen in de ochtend die nog zo half in de dorpjes blijven hangen.

Het was rustig herfstweer, buiten leek het warmer dan binnen. Zeker in het begin van de week als de muren zich nog met de warmte van de kachel moest vullen. We konden zelfs nog buiten eten en in de namiddag ons wijntje drinken. Rijdend door dit landschap met niemand voor je of achter je is puur genieten. De kale velden benadrukken de immense wolkenpartijen.

De laaghangende zon geeft bij het opkomen een geheimzinnige glans aan de dag om te verdwijnen in een eveneens mysterieuze gloed. Net op het moment dat je denkt de rode bol in je lens gevangen te hebben lijkt ie alweer verstopt te zijn achter de volgende heuvel.

Het meest aangename was de lange reis vicaverca. Zelfs de kinderen viel het op dat de bomen langs de snelweg in warme herfstkleuren met de zon op hun kruinen in licht veranderden. Met zoveel vuurfakkels langs de weg kreeg de vakantieweek een gouden randje.   

  

  

een groot gat is niet zomaar dicht

Gattegat, dat was even een megaklus. Eerst werd het kleine gat een groot gat en nu moest het grote gat weer dicht. We hebben deuren gekregen uit het ouderlijk huis, die we in het kader van recyclen wilden gebruiken. Zware teakhouten deuren uit een 60-jaren doorzonwoning met een flinke bajonetsluiting die in zo'n gaatje verdwijnt. Het kozijn was op maat gemaakt en voor de zekerheid toch maar iets smaller dan het gat is. Echter bovenin stond de boel net iets meer uit het lood dan gemeten, dus werd de slijptol weer  tevoorschijngehaald om het overbodige weg te halen.

Nu gaan Franse deuren in de regel naar binnen open, maar de Hollandse doorzondeuren gaan de andere kant op. Om straks dan toch de luiken nog dicht te kunnen doen, is het kozijn zover mogelijk naar achteren geplaatst. Met de brede muren van ruim 50 cm. was dat geen probleem. Het afhangen van de deuren ging niet geheel vlotjes. Als de bovenkant loodrecht stond, liepen de lijnen van de glaslatten niet door. Maar als we afgingen op een kaarsrechte lijn van de glaslat, dan kwam de rechtbovendeur een stukje deur tekort. Besloten is voor het laatste, we maken de deur recht en vullen het tekort weer op met een extra latje. En nu maar hopen dat het niet gaat zoals met mijn haarknippogingen, die eindigden vaak in een ultrakort kapsel. Echter schilderen kan ik als de beste, dus hier ligt nog een mooie taak voor me weggelegd.

Het begin is gemaakt. Er moet nog glas in de zijraam komen en helemaal bovenin komt een nieuw raam. Blijft de vraag of we toch de deuren niet naar binnen hadden kunnen laten gaan. Ik heb me ook (achteraf..)laten vertellen dat hoe minder vocht van buitenaf je drempel en muren kunnen vasthouden, des te langer je hout mee gaat. Dan had de deur toch meer halverwege de muur moeten staan. De tijd zal het leren, want ik denk niet dat H. hieraan nog iets gaat veranderen...

een eigen plek

Wij een eigen huis, zij nu eindelijk een eigen plek. Eigenlijk was het reuzegezellig, 2 jaar lang deelden we een slaapkamer met zijn vijven alsof we een grote bungalowtent hadden. Samen televisie kijken in bed, verhalen vertellen en  wakker worden. Echter het was ook samen in alle rommel zitten en struikelen over oneindig veel sokken en bendes kleren. Er was hard gewerkt in de meivakantie om de de eerste kamer boven af te krijgen. Samen hebben we de stenen gevoegd en de kamer ingericht. 

De laatste twee dagen nachten van die vakantie was er al even 'proef'gedraaid. Voor ons voelde het als een 2e doorknippen van de navelstreng. Voor hun een hernieuwde vrijheid denk ik zo. Het beeld was nl. weer als vanouds. Het effect van hun eigen stekkie is nu duidelijk merkbaar. Er kan naar hartelust video's worden gekeken, er wordt hard meegezongen met de muziek en er is geen ouderlijk oog dat zich ergert aan de troep. Ze voelen zich duidelijk helemaal happy op hun plek.

En zo hebben we het weer voor even achter ons gelaten....

   

mieren, muggen, muizen en ander gespuis..

Elk land zijn eigen ongedierte en kennelijk ook elk huis zijn gespuis.  Als je langere tijd afwezig bent nemen zij de rol van gastheer over en gaan ze zich aardig thuis voelen in iets wat je vakantiehuis is. Na het uitladen van alle spullen deed H. de deuren voldaan dicht. Vreemd genoeg bleek de staldeur ineens te klemmen, dus met wat kracht werd er tegenaan geduwd. Tot zijn schrik bewoog zich daar een kronkelend gevaarte. Door zijn 'roep' dat toch wel heel veel leek op iets voor de domme was gelijk iedereen weer alert en stroomde toe. Dit keer dus wel een echte slang, die nauwlettend werd gevolgd. Gelukkig verdween het al snel door het rooster. 

Diezelfde avond nog ontdekten we vlak voor het slapen gaan net onder het raam donkere bewegende vlekken onder het raam. Bij nadere inspectie met zaklamp was het daar een gekrioel van kleine zwarte beestjes. Mieren, maar geen gewone mieren! Citroenmieren. Bij het pletten kwam een bekende geur vrij, dat verdacht veel lijkt op citronella. Die hadden nu handig geweest bij mijn ritje in het bos later in die week. Toen ik stilstond om een grote groep zwarte paddestoelen te fotograferen werd ik nl. venijnig een paar keer in mijn voeten gestoken. Op zich nog niets aan de hand, maar op de 3e dag kon ik zo mee gaan doen in een horrorfilm met mijn varkenspootjes. In Nederland word ik altijd met rust gelaten, maar hier had de franse zustersoort me goed te pakken. En als ik dan eindelijk in slaap was gevallen met flinke lagen creme op mijn voet tegen de jeuk, werd ik weer wakker gehouden door een walnootballende en - krakende relmuis, die zich had verstopt onder een keukenkastje. We vonden een handjevol noten de volgende ochtend. En nadat deze waren opgeruimd hebben we van die herrieschopper geen last meer gehad. Eindelijk vakantie.....

famille

Zij met een kanten jabot, hij met een flinke rij kostuumknopen. Ik vind het een prachtig stel, maar zouden ze ooit van elkaars bestaan geweten hebben?

la famille heureux

file, ik sta weer in een file.....

We wachten nog even voordat we vertrekken. Deels omdat de verjaardagen van onze dochters met opa en oma's gevierd kunnen worden, deels omdat we zeer abrupt ontnomen zijn van onze prachtige riante bus. Enkele weken terug is geconstateerd dat we een kloon-auto hebben gekocht. Hij is direct in beslag genomen en ik kan je vertellen dat zoiets absoluut heel erg k.. is. Gelukkig hebben we aangetoond dat de auto 'te goeder trouw' is gekocht en lijkt het erop dat we morgen het verlossende woord krijgen. En ieder nadeel heeft zijn voordeel, wij hoeven dus (nog) niet in de file te staan ....  

file in het straatje bij La Ranch Cote 

een beetje Frankrijk in ons eigen dorp

Iedere eerste zondag van de maand, 4x per jaar, een kofferbakmarkt op het landje naast de zomerbloemenpluktuin van mijn vriendin. Heerlijk struinen om mijn honger naar de vide-greniers enigszins te stillen en dat allemaal op loopafstand. Luisteren naar de verhalen die schuil gaan achter de spulletjes zoals de stoffen die opa meenam voor oma van zijn dienstreizen uit Indonesie. Of lekker kletsen met de verkoper die niet alleen zijn waar maar ook emotie wil verkopen. Zo vertelde hij dat ik bij de scherpe prijs voor een houten bak ook moest bedenken dat deze gemaakt was met een aardappelschilmesje, zodat een heel gezin weer een maand te eten had en dat hij daarmee toch een prachtige bijdrage had geleverd aan ontwikkelingswerk..  Kijk, dat is de charme van een rommelmarkt en waar vind je dat nu nog in een reguliere winkel?
  

kreatief met kant

Op de vide-greniers kom je soms de wonderlijkste manieren van presenteren tegen om de bezoeker over te halen te kopen. Ik vind dit wel een heel originele. De ideeen voor designers liggen soms gewoon op straat!

dorpskerk

Het kleine dorpskerkje is eerste wat we zien als we aankomen na een lange reis uit Nederland. Als het torentje opduikt weten we dat we op de plaats van bestemming zijn, want ons huis ligt er vlak achter. Het kerkje is gebouwd rond 1840. Een kerkje zonder opsmuk, geen glimmende daktegels, recht toe recht aan maar wel met een glimmende haan in de top. Eens in de 3 weken wordt er op een voor ons ongebruikelijk tijdstip, vrijdagochtend kwart over tien, een mis gevierd voor slechts nog een handjevol mensen.

Iedereen was allang weer huiswaarts, toen wij net het ernaast liggende gemeentehuis uit kwamen lopen en de deur van de kerk nog openstond. We hadden de eer de aimabele pastoor de hand te schudden.  Eindelijk kon ik het het interieur eens zien. Tot onze verbazing was het binnen niet zo oud als dat het van buiten leek. Alles is fris witgeschilderd, er zijn fraaie schilderingen op het plafond en altaar en een aantal kleurrijke glas-in-lood-ramen. De klok wordt iedere zondag om 12 uur nog steeds geluid met een touw.

   

oeroeboeroe

Eindelijk kunnen we weer even in de zon zitten. Ook al is de vijf dan al ver in de klok, we genieten dubbel van ons wijntje. Onze aandacht wordt plotseling getrokken naar een lief klein uiltje dat op nog twee meter van ons af zit. Dan vliegt het weer weg. Later zie ik haar vanuit mijn keukenraam rustig zitten op de stoeprand langs te weg. Met een omtrekkende beweging probeert N. haar voorzichtig te benaderen, maar het lijkt wel of ze versteend is. Zelfs met een voorbijrazende auto geeft ze geen krimp. Als dat maar goed gaat..  

Ineens zie ik een 2e uil zitten op het dak van de overburen. Deze is een stuk sneller en heel veel groter, nog net kan ik haar in de vlucht fotograferen. Kennelijk is het moeder oeroeboeroe, die polshoogte komt nemen waar of haar kroost blijft. Het jonge uilskuikenje is nog lang niet van plan weg te gaan en laat zich makkelijk aaien. Uiteindelijk laat ze zich ook door ons oppakken, maar laat wel van schrik haar plas lopen.

Ze fladdert weg uit de handen van N. Waarschijnlijk is ze net begonnen met haar vlieglessen, want het lukt nog niet erg goed en ze maakt een snoekduik in de struiken. Dan komt de buurman in actie, die alles achter de kanten gordijntjes heeft zitten volgen. 'Rescue 911' roep ik nog. Dit engels verstaat hij en trots brengt hij haar terug naar het bossige gedeelte aan de overkant. Oeroeboeroe, het kleine bosuiltje, kan weer veilig terug naar het moedernest. 

van dik hout

zaagt men stukken van een meter!

Na een inspectie door ons stukje bos bleek er toch al iets gezaagd te zijn door onze buurman. Helaas is het werk vroegtijdig gestaakt, omdat om een aantal vage redenen zijn rijbewijs is ingenomen. Nie rijden,  nie tractor en dus ook nie kloven.  En wat we niet helemaal goed hadden begrepen was de uiterste kapdatum. Ondanks de persoonlijke uitleg hadden we niet begrepen dat de zaagklus voor 15 april klaar moest zijn om daarna de rust weer terug te brengen in het bos. We hebben uitstel gekregen tot 1 juni. De klus is voortgezet door mijn eigen 'mannetjes'.

Er zitten zowel berkenbomen tussen als eikenbomen. Deze lange jan heeft toch al aardig wat ringen. De dikke onderkant wordt straks een bijzettafel, aandenken aan onze 1e kap.

En alhoewel we ook het verlengde ultimatum van 1 juni niet hebben gehaald, er ligt nu toch in totaal nu zo'n 10 kuub om verder verwerkt te worden. Voorlopig genoeg voor de komende 3 vakantiejaren. De overgebleven 2 stammen worden meegenomen door de houtzagerij en de opbrengsten zijn voor de commune. 

    

droom

Een lang weekend weg met 'Pentecote' (Pinksteren). De druilerige meivakantie leek ver achter ons gelaten in deze zonovergoten dagen, terwijl het slechts een week geleden was dat we daar de deur achter ons hadden dichtgetrokken. Mijn ouders zagen er naar uit om de oude boerderij nu eindelijk eens met eigen ogen te zien. Vooral mijn vader die dol is op landelijk leven en zijn leven lang heeft gedroomd van een eigen stulpje op het platteland kon bijna niet wachten. Zichtbaar hebben ze genoten van de stilte, de vergezichten en van het gemoedelijke sfeertje in het kleine dorpje. Met volle teugen ademden ze de gezonde boslucht in. Ze zagen nu hoe de weggegeven spullen dankbaar zijn gebruikt en op zijn plek waren gekomen. Even werd hun eigen droom waar.

Aan een ding konden ze niet wennen - de route in de immense boerderij. Constant waren ze de weg kwijt. Dan liep moeder Corrie weer met een dienblad met de ontbijtbordjes richting het toilet, of liep vader Jan naar de kleine staldeur als ie hoge nood had. Van onze aanwijzingen van eerst links, dan rechts en verder rechtdoor werd ie niet veel wijzer en grapte daarom 'je kunt hier wel straatnamen gaan geven, zo groot is het'. Wat een super idee, ieder deel een eigen straatnaam. De grote stal wordt 'Grande Rue'. De stal naar de tuin 'Rue du Jardin". Het 1e terras 'Place de la Grande Port'. En het terras waar hij zelf op staat? Wie een leuke naam weet, mag het zeggen!     

'domme kracht'

Heel langzaam leefde H. toe naar zijn megaklus, de aanpassing van de achterkant. Om er alvast in te komen werd er een betonnen voet gestort.  Niet helemaal logisch kwa volgorde zou later blijken, maar wel leuk om mee te beginnen. En om mijn conditie op peil te houden werd deze 20 cm hoge voet voorzien van ja alweer mijn favouriete traptrede's aan weerzijden...  Tip voor de klusser-lezer: een ondergrondje van natte kalkcement zorgt ervoor dat het beton zich hecht aan de ondergrond.

Wie niet sterk is moet slim zijn en gebruikt daarom een domme kracht. En daar bedoelen we natuurlijk geen mensen mee! Dit handige hulpmiddel heeft ervoor gezorgd dat het tonnenwegende dak met een fractie omhoog getild kon worden. Het weer was met ons op de dag van de bevrijding, die in Frankrijk op 8 mei wordt gevierd. Er kon begonnen worden om de hele laag stenen beetje bij beetje af te halen en elders tijdelijk neer te leggen. De stenen worden nl. straks deels weer voor onder de dakrand en deels voor een scheidingsmuur ergens anders binnen hergebruikt. Anderhalve dag waren ze er zoet mee en H. veranderde langzaam maar zeker in een stoffig typje... 

De houten scheidingsbalk boven de opening was zo weg, maar de betonnen balk had heel wat meer werk. Achtereenvolgens met boor en beitel, slijpschijf en betonschaar werd de verbinding verbroken. Met een zware doffe klap en een grote stofwolk achter zich latend viel het op de grond. Een fraai ''litteken' werd op het verse betonnen randje achtergelaten.

Hierna kon er weer worden opgebouwd. Eerst werd de dakrand aangevuld met een nieuwe dubbele rand stenen. Tussenin werd het puin en gruis als isolatie gestort. De randen langs de gerafelde natuurstenen muur werden met cementblokken verder afgewerkt. Dat ook hierin met verschillende maten in het verleden was gewerkt kwam H. pas achter toen hij het 1e blok wilde vastleggen. Ter plekke is er wat afgehaald of bijgevuld, naar gelang de situatie. De golplaten deur heeft een soort van kozijn gekregen, zodat het nog steeds open en gesloten kan worden. Het open gat is tijdelijk gedicht met wat transparant golfplaat. En de overgang naar het terras is gelijk gemaakt.  H. heeft er samen met de kids ruim vier dagen over gedaan om dit voor elkaar te krijgen. Het wachten is nu op het kozijn en de deuren.
.

oude situatie augustus 2009     tijdelijke nieuwe situatie mei 2010

L.E.F.

Liberté

Egalité

Fraternité

Er is heel veel werk verzet de afgelopen weken. En ik mocht toekijken. De grootste klus was het doorbreken van de achterpui. Vele varianten hebben door ons hoofd gespeeld. Dit stukje stal heeft een flinke afstap vanuit de voorstal en is de enige doorgang naar de tuin. Een trapje zou voor de meesten geen obstakel vormen, voor mij wel. Een hellingbaan zou een goede variant zijn, zowel lopend als met een rolstoel op den duur. Echter bij een hellingpercentage van 6% op een hoogte 20 cm kom je uit op een ruim 3 meter lange glijbaan. Niet echt handig en al zeker niet mooi in iets wat in de toekomst een keuken moet gaan worden. Blijft over de vloer ophogen gelijk met de rest van de vloeren in het huis. Het enige obstakel hierbij was de betonnen balk die boven de uitgang lag. En die kon er pas uit als de stapel stenen erboven weggehaald waren....

Met durf en L.E.F. is deze missie is geslaagd. Straks kan ik in alle vrijheid (L) over drempeloze, gelijke (E) vloeren van binnen naar buiten kan. Door gezamelijke inspanning en samenwerking (F) is het ze gelukt, mijn kanjers. Daar hang ik de vlag voor uit!    

.

.

.

.

het arbeidsproces zal ik binnenkort laten zien

la ballade de jaune heureux

Lekker weer? Ja, lekkerrrrrrr k...klusweer. Toch leek het alsof de hele vakantie de zon scheen onder die donkere wolken en door de regen heen. De velden met koolzaad in deze meimaand leverden prachtige lichtgevende kleurencombinaties met juist diezelfde donkere luchten. Een natuurlijk fluor.

.

blanc de blanc

Eindelijk na anderhalve dag geklust te hebben aan de lekkende waterleiding kon H. doen wat in zijn 'planning' stond. Het afmaken van de 1e slaapkamer boven. Na het eerdere werk (vanaf mei 2009) zoals  het omzetten van een muurtje, het maken van plafond, zetten van een wand en aanleggen van de electraleiding moesten  nu plafond en dak geisoleerd en afgewerkt worden, zijn er zo'n slordige 300 schroefjes geplamuurd, is er gewit en kon er een vloertje in gelegd worden. Bewust is alles licht gehouden, zodat al het licht dat binnenkomt goed gereflecteerd kan worden. De bonkige stenen en het craquelé van het oude stucwerk laten we zo - het vormt een mooi contrast met het strak witte van al wat nieuw is. En zo is er van een donkere, stoffige en open ruimte een grote kamer van 370x550 cm ontstaan.
Er wachten nu nog wat 'kleine' afwerkklusjes van plint langs deur en plafond, schilderen van de electraplint en het voegen van de grote gaten in de muur. Maar zoals het er nu naar uitziet kan er vanaf de volgende vakantie in deze kamer geslapen worden!

de oude situatie in  maart 2008

 

het aanbrengen van de isolatie 

afwerken van plafond en dak met gipsplaat

dichtmaken van schroefgaten

aanhelen van dakrand met dak

nieuwe situatie maart 2010