LE SECRET

als we ooit een ander huis krijgen dan wil ik met mijn rolstoel een pirouette kunnen draaien in de badkamer......

De zoektocht

Vorig jaar oktober 2007 aten we weer eens gezellig bij vrienden. Zij klussen al ruim 5 jaar aan een oude boerderij in Frankrijk die iedere vakantie weer verder onderhanden wordt genomen. Ook nu weer werden we getipt op een leegstaand huis bij hun in de buurt. En vreemd genoeg reageerden we tot onze eigen verbazing positief. Alle keren ervoor was er altijd een reden om het niet te doen, geen geld, geen tijd, geen behoefte. Maar nu was de tijd er kennelijk rijp voor. Het getipte huis was helaas al weg, echter het virus was bij ons aangewakkerd. De zoektocht begon.

Met een aantal webadressen van nederlandse makelaars van franse huizen zijn we gaan surfen. Voor ong. 10 woningen maakten we bij twee makelaars een afspraak voor bezichtigingen. We logeerden bij de gastvrije Willem en Christine in hun prachtige verbouwde Auberge de La Renaissance in Savigny. Ook al zouden we niets vinden, zo'n paar dagen weg was al een feest op zich. Het weer was trouwens eind november erg mooi. Wakker worden met een lichte vorstlaag over de velden en op de dag een heerlijk zonnetje. Spannend was het wel, al die huizen bekijken. Waar let je op, wat vind je mooi, maar vooral wat voelt goed......

Op pad

Hermann liep rond met zijn cameraatje om alle details vast te leggen. Ik moest er vooral op letten dat er niet al teveel niveauverschillen waren, anders zou ik voortdurend in huis struikelen. Een badkamer en slaapkamer op de bbg had ook erg de voorkeur. En Hermann keek of de uit te voeren klussen niet al te ingewikkeld zouden zijn. Het eerste huis was te klein en bovendien was er geen sceptictank; alles kwam uit op een lieflijke stroompje aan het eind van de tuin.. Het volgende huis was prachtig groot en bombastisch, maar had een tuin aan de overkant van de weg en bovendien was het dak aan vervanging toe, kosten E150,00 per m². Het derde huis had een prachtig uitzicht, maar een dal als tuin. In de middag bezochten we een pand in de plaats waar onze vrienden het huis hebben, groot en betaalbaar, maar.... ergens ver achter de schuren in een hoek na vele op- en afstapjes was de badruimte, er was een put die bedoeld was als sceptictank vlak bij wat op een terras leek en ook hier een tuin die diep naar beneden afliep. Het uitzicht was natuurlijk wel weer mooi. Het leek wel of ieder huis een handicap had net als ik - zou het nog wat worden hier in Frankrijk met al die heuvels, opstapjes en kelders......

Maar goed de 2e dag gaf ons weer hoop - we togen naar het spoorweghuisje waar we via het internet een beetje verliefd op waren geworden. Erachter stonden nog idyllisch de oude gites, groot genoeg om tzt onze grandefamilie te kunnen ontvangen. Maar helaas het voelde niet goed; het lag gevangen tussen twee dijkjes, 12 treinen op de dag, 6 in de nacht bij een bewaakte overgang, nee dit werd het dus echt niet! Het volgende huis had een tuin die alleen met een trap was te bereiken, en waarvan de vloeren golfde. Een ander huis vond ik geweldig, het had zelfs een 2e huis - ik noemde het voor de grap een Hans&Grietje huisje - met binnenin een mooie grote schouw met stookplaats. Uiteraard wel een opknappertje. Overigens moest er binnenin nog veel meer opgeknapt worden en dat zag Hermann weer niet zitten. Nog een huis, van buiten heel romantisch met een balkonnetje maar van binnen zo verwaarloosd en verrot dat je een jaar vrij moest nemen om er wat moois van te maken. Dan was het bungalowtje daarachter wellicht precies wat we zochten, we konden zo onze spullen erin zetten. Maar waar was dan dat typische oude Franse? Overigens was de plek hier wel erg mooi. Ik keek naar de overkant, zag weer zo'n hans&grietje huisje en dacht een boedhabeeld door het raampje te zien. Vraag me niet waarom, maar ik werd als een magneet erdoor aangetrokken. De troep om het huis verbleekte bij het landelijke van de schapen en koeien en het boomgaardje in de verte. Het huis stond te koop, maar wie was de makelaar.....
Het antwoord kwam van Christine, zij kende de eigenaar Robert.

Le secret

En zo kon het gebeuren dat we nog geen 7 weken later ons bevonden in een badkamer van ruim 10 m² van een oude boerderij ergens in Frankrijk. De boerderij uit 1719 die Robert met veel zorg en aandacht voor een deel al had laten verbouwen op een manier die ons direct aansprak, met mooie oude balken en een fantastische schouw. Hier kan ik dus echt in de badkamer mijn pirouette draaien en deze plek voelt goed! Dit wordt ons 2e huis en vakantieplek voor de komende jaren.