Het is maar een klein dorpje waar wij in terecht zijn gekomen. Slechts 22 eigen inwoners, voor het overige een aantal vakantiegangers-klussers zoals wij. Veel huizen in deze streek staan al jaren leeg, worden als opslag gebruikt en raken in verval. Werner bijvoorbeeld die al eerder was langs geweest om de sleutel van het huis te brengen is begonnen aan een renovatie van een boerderij vlakbij ons die 35 jaar geleden voor het laatst werd bewoond. Eens in de twee weken komt hij vanuit Freiburg om te klussen; hij overnachtte in het huis van Robert. Van hem hebben kunnen we nog wat leren als we wat extra kamers willen maken.
Olivier, onze directe buurman, heeft zijn sleutel weer teruggekregen met ons verzoek of hij op ons huis wil letten. Met alle plezier en hij zou er ook voor zorgen dat het huis warm is gestookt als we weer komen. Hij is zo'n beetje de gemeentehulpman en heeft een schuur met grote werktuigen. Op mijn vraag of hij dan ook ons gras wilde 'chop-chop' pen (want wat is nu weer maaien in het frans?) antwoordde hij dat hij dit graag voor ons wilde 'tonduezen' . Een doosje 'merci' en een fles wijn lieten we als dank alvast bij hem achter.
Nog een andere buurman in hetzelfde straatje is de kersverse burgemeester, William Joffrain. We hoorden bij de notaris dat ons huis vroeger zijn ouderlijk huis is geweest. Met hem hopen we een volgende keer kennis te maken.
En dan hebben we Harley nog. Op de eerste avond hoorden we gerommel aan de deur. Voor we het wisten stond daar een grote zwarte kat. Dit was dus Harley, de kat die niet mee kon naar de stad. Hij had al snel zijn plekje bij mij op schoot gevonden. Ook hij is welkom; als we er zijn krijgt hij brokjes en mag hij op de bank. Als dank houdt ie de muizen weg. Voor de rest van de tijd wordt hij gelukkig verzorgd door de buurman.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten