voor fietsfanaten!

Fayl-Billot - een tuin van geneugten

Een pittige tocht van 77 kilometer door het heuvelachtige landschap van de Mance en de Amance. U rijdt langs de ‘lekkerste’ plekken, waar kaas, jam en wijn gemaakt wordt, in Coiffy, Coiffy-le-Haut, Varennes-sur-Amance, Montlandon… schilderachtige dorpjes boven op strategische uitkijkpunten, waar uw moeite ruim beloond wordt. Een lust voor oog en maag, maar vergeet niet een munt in de bron bij de kapel van Saint-Gengoulph te gooien. Deze heilige beschermt u tegen ontrouw. Terug in Fayl-Billot voor een bezoek aan de werkplaatsen van mandenmakers, even genieten van het werk van anderen na dit avontuur!…

Op mijn surftocht kwam ik deze bovenstaande tekst en een aantal andere leuke fietsroute's tegen in de regio waarin we zitten, zie

http://www.tourisme-hautemarne.com/

Theo, lijkt me echt iets voor jou met je zondagfietsclubje!

past het....?

We hadden zo ongelooflijk veel opgeladen dat het een wonder was dat het paste op die paar vierkante meter van de aanhangwagen en de achterlaadruimte van de Vito. En dat wat we niet bij ons hadden, was gelukkig blijven staan (het koelkastje). Het was een complete verhuizing - je kunt je voorstellen dat er bij ons in huis en in de schuur weer wat lucht is gekomen. En het gaf veel voldoening om al deze spullen weer een nieuwe plek en 'leven' te geven. Zo is het keukenblok slechts gemaakt van een stellingkastje, maar een 2-pittertje samen met de hetelucht-magnetron geven het een 4sterrenimago. En ik had nooit gedacht dat het grote kleed dat ik ooit heb geweven van de oude dekens van mijn oma, hier nog eens gebruikt zou worden. Maar Hermann beraadt zich al weer op een nieuwe vracht met meer kasten, nog een doos servies, een tuinbank en tuinkussens en veel handig gereedschap.

Er is ruimte zat in deze boerderij die in totaal zo'n 14x13 meter meet. Als je je daarbij bedenkt dat er nog een ruimte bovenop kan en dat daarboven nog een grote zolderruimte resteert, en o ja dan is er ook nog het 2e huisje, dan kunnen we nog heel wat wegzetten..... Maar voordat het zover is zal er eerst geklust moeten worden. Waar zijn nu de kaboutertjes?

bonne paques

Nadat we op vrijdagmiddag het 'office du tourisme' uitliepen werd ons nageroepen 'bonne paques'. Gelukkig, dat verstond ik nu eens wel, maar het klopte niet met wat je verwacht. Voor ons was het een vreemd paasweekend. De kinderen hadden voor het eerst zo'n lange autoreis gemaakt en in plaats van kwetterende vogeltjes was er net als in Nederland in dit gedeelte van Frankrijk een witte wereld buiten. Er waren zelfs sneeuwpopjes in het dorpje gemaakt. We zijn maar even buiten de deur geweest, de rest van de tijd werd gevuld met het op zijn plek zetten van de spullen, schoonmaken en maten nemen. De kinderen vermaakten zich met het bouwen van een hut onder de hoogslaper, kleine chocoeitjes zoeken die prachtig in de stenen muur verstopt konden worden, languit genietend in een bad liggen die we in Nederland niet hebben, veel spelletjes spelen en een beetje het dorp verkennen. De sneeuwfoto heeft Louca gemaakt vanuit het bovenraampje.

We zijn nog steeds gelukkig met onze keuze; ik ging twijfelen omdat ik niet getwijfeld had... Er is mooi verbouwd naar onze smaak en we kunnen direct erin wonen, slapen en badderen. Hoe het geweest zou kunnen zijn zagen we bij de buurman binnen. Altijd leuk om even te 'gluren bij de buren'. Er is zo'n oude kastenwand waarachter alles is verborgen; een afwashokje dat vol is gehangen met allerlei zeefjes en vergieten; een groot houtfornuis dat het kleine kamertje tot een saunawarmte stookt; en prachtige dalles op de vloer. Volgens Robert waren hier de dalles vanwege het vocht helemaal stuk gegaan. De vloer is daarom eruit gehaald, er is dampwerende folie aangebracht en afgestort met beton. En met het weghalen van de kastenwand is de kamer lekker ruim geworden. We hebben nog wel het oude afwasplateau, die met een kleine gebruiksaanwijzing goed te gebruiken is. De oude deuren zijn van alle verflagen ontdaan waarmee het stoere eikenhout weer zichtbaar is geworden. Maar het allermooiste is toch wel de grote schouw met inscriptie van 1716 en een of ander geeestelijk teken samen met de Godin kachel die 200m³ aankan. Zelfs grote pannen met water krijgt ie aan de kook, zodat het bad ermee gevuld kan worden. Er is wel een boiler aanwezig, maar die is natuurlijk zo leeg met een paar van die tuttelende meiden. Geluk moet je koesteren en inmiddels hangt er een hoefijzer aan de schouw, door Nick gevonden in de tuin......

beter een verre buur....

Het is maar een klein dorpje waar wij in terecht zijn gekomen. Slechts 22 eigen inwoners, voor het overige een aantal vakantiegangers-klussers zoals wij. Veel huizen in deze streek staan al jaren leeg, worden als opslag gebruikt en raken in verval. Werner bijvoorbeeld die al eerder was langs geweest om de sleutel van het huis te brengen is begonnen aan een renovatie van een boerderij vlakbij ons die 35 jaar geleden voor het laatst werd bewoond. Eens in de twee weken komt hij vanuit Freiburg om te klussen; hij overnachtte in het huis van Robert. Van hem hebben kunnen we nog wat leren als we wat extra kamers willen maken.

Olivier, onze directe buurman, heeft zijn sleutel weer teruggekregen met ons verzoek of hij op ons huis wil letten. Met alle plezier en hij zou er ook voor zorgen dat het huis warm is gestookt als we weer komen. Hij is zo'n beetje de gemeentehulpman en heeft een schuur met grote werktuigen. Op mijn vraag of hij dan ook ons gras wilde 'chop-chop' pen (want wat is nu weer maaien in het frans?) antwoordde hij dat hij dit graag voor ons wilde 'tonduezen' . Een doosje 'merci' en een fles wijn lieten we als dank alvast bij hem achter.

Nog een andere buurman in hetzelfde straatje is de kersverse burgemeester, William Joffrain. We hoorden bij de notaris dat ons huis vroeger zijn ouderlijk huis is geweest. Met hem hopen we een volgende keer kennis te maken.

En dan hebben we Harley nog. Op de eerste avond hoorden we gerommel aan de deur. Voor we het wisten stond daar een grote zwarte kat. Dit was dus Harley, de kat die niet mee kon naar de stad. Hij had al snel zijn plekje bij mij op schoot gevonden. Ook hij is welkom; als we er zijn krijgt hij brokjes en mag hij op de bank. Als dank houdt ie de muizen weg. Voor de rest van de tijd wordt hij gelukkig verzorgd door de buurman.

voici les cles!

Met een busje volgeladen en een met een oranje zeil toegedekte aanhanger konden we op weg naar Frankrijk. Nadat we twee maanden geleden de compromis de vente op afstand hadden getekend was het belangrijkste doel voor deze tocht om beiden persoonlijk bij de notaris de acte authentique te gaan tekenen. Er was echter slecht weer met sneeuwbuien voorspeld. Omdat we rond 12.30 uur vertrokken bleven we deze gelukkig voor, al gingen we door de Ardennen slechts met een gangetje van 60m de hellingen op. En er hing nog meer spanning in de lucht. Het geld voor het huis was al in het weekend overgemaakt, maar het was nog steeds niet binnen bij de notaris. En tot onze schrik was ook het mobieltje niet opgeladen. Zou Robert nog op ons wachten? Gelukkig bleven de grote buien ons bespaard en maar 5 minuten later dan afgesproken arriveerden we bij het huis. Hier hadden de kacheltjes de kamers al lekker warm gestookt en stond de champagne klaar!

De volgende ochtend kwam het verlossende woord - het geld was binnen! En daarmee ook de knoop uit Hermann zijn maag - we deden ons tegoed aan de lekkere broodjes van de bakker die toeterend het straatje in reed. En s'middags konden we de papieren tekenen en dat waren er heeeeel veeeeel getuige de foto. Marijke had ze van te voren doorgelezen en ze 'impeccable' bevonden. Er staat ook in wie de twee vorige eigenaren waren. Prettig om te horen was dat er geen bouwrestricties zijn aan dit 300 jaar oude huis, dat scheelt een hoop vergunningen aanvragen. Daarna een bezoek aan de bank in Fayl-Billot. Bij het regelen van een bankrekening kon ik het rappe frans niet echt goed volgen, maar de bankdame bleef geduldig alles uitleggen. Thuisgekomen haalden we de verkoopborden van het huis en verwelkomde de buurman ons met een chocoladepaashaas voor de kinderen en een zelfgebakken cake door zijn 70-jaar oude moeder. En als we wilden konden we ook nog soep bij ze eten. Zijn frans was overigens nog slechter te volgen. Ik heb maar vaak oui, oui gezegd en met veel handgebaren begrepen we uiteindelijk het een en ander wel een beetje....

De sleutels kwamen overigens van alle kanten. Uiteraard van Robert, er was een bos met de oude sleutels van het 2e huisje, de buurman kwam met een sleutel binnen lopen, en de volgende ochtend kwam een man met hond langs(Werner zal later blijken) die snel een sleutel achterliet.

ZOEKEN OP INTERNET

Een vriendin van mij heeft het hele proces meegevolgd via ons emailverkeer. Zij vroeg zich constant af hoe je dat nu doet, een huis kopen in Frankrijk. Eigenlijk wisten wij dat ook niet zo goed, maar lang leve het internet! Ik zou niet zonder dit medium kunnen, voor mij is het een mega bibliotheek. Typ in wat je wilt zoeken et voilà, een schat aan informatie ligt aan je voeten. Of klik op plaatjes en zoek via de afbeeldingen die je voorgeschoteld krijgt. Ik gebruikte bv. huiskopeninfrankrijk. Alleen hiermee kun je al uren zoet zijn. Een handige en een zeer nuttige site voor frankofielen is http://www.infofrankrijk.com/. Hierop vind je echt heeeel veeel. Omdat wij uiteindelijk de koop zonder tussenkomst van een makelaar hebben gesloten, bood deze site veel handige adressen. Wij zijn begeleid door Marijke Spiekerman van http://www.ondernemen-frankrijk.nl./ En zo kwam ik via het internet er vandaag achter dat je op het Franse kadaster gratis je eigen gegevens op kunt vragen via http://www.cadastre.gouv.fr/

En voor de liefhebbers volgt hieronder een korte view van het straatje.

ALLESBRANDER

Mijn vader heeft afstand gedaan van zijn oude pelgrim allesbrander uit 1959. Ik herinner me deze kachel nog waar mijn moeder vroeger op kookte en waarmee het huisje werd verwarmd. Minstens 40 jaar heeft ie onder in hun kelder gestaan en ik hoop dat het onze slaapkamer straks mag verwarmen...........

In ons huis kan alleen op hout worden gestookt. Op zich is dat voldoende want we zullen er geen lange winters gaan doorbrengen. En anders trekken we een extra trui aan, leggen we nog een dikke deken erbij op het bed en vilten we van de zomer met zijn allen een warm wollen tapijtje.....

In het huis bevinden zich overigens al twee houtkachels, een echte Godin en een ander merk. Het hout kost hier ong E 25,00 per kuub en daar kun je lang mee doen. We zitten er straks warmpjes bij. Ik verheug me nu al op het knapperige vuurtje!

MALLE PIETJE

Onze schuurzolder was altijd al een verzamelpunt voor alles wat een ieder kwijt wilde. Ook onze eigen spullen van een dubbel huishouden stonden hier voor 'je-weet-maar-nooit'. Voor de inrichting van ons 2e huis kunnen we dus putten uit een eigen voorraad. Hermann gaat voor eerlijk materiaal - dus heeft er een selectie plaats gevonden op alles wat grenen, eiken, teak, ijzer, steen of leer is.

De meest waanzinnige spullen zijn gebracht. Het immense wijnrek van Els gaat terug naar zijn roots en krijgt een mooi plekje bij de keuken met de eerste fles franse wijn 'fleurie'.. Mijn oude eiken kast krijgt een nieuwe kans samen met de tafel. We hebben een kingsize oud grenen bed bij de kringloop gekocht, zodat we ook hier lekker royaal kunnen liggen. Ooit horende bij een complete slaapkamerset een antiek eiken frans bed, met z'n 1.35 breed een beetje krap maar goed genoeg voor een logeetje. Tessa maakt plannen voor een strandkamertje met haar ijzeren bed en witte kast dat we een paar jaar geleden van de buren hebben gekregen. Een grote dekenkist die onder de trap stond in huis gaat eindelijk dienen waarvoor ie bedoeld was. Uit alle kasten zijn de ooit gekregen dekbedhoezen, slopen en dekens gehaald en alvast in koffers gestopt. Ik heb nieuwe hoezen voor de tuinkussens gemaakt. Het rozenservies van Hans zijn opa krijgt een plekje in de eiken kast, een rvs-pannenset van mijn moeder komt nu goed uit. En zo kan ik nog wel een hele lijst eraan toevoegen, met dank aan alle gulle gevers! De enige luxe die we ons hebben toegestaan is de overname van een leren bank in een sprekende rode kleur. En om niet alles 2e hands te laten zijn heb ik heel erg trutti nieuwe theedoeken en handdoeken gekocht in een fris rood-wit en zwart-wit blokje.

FONTAINE FLEURIE

Als de lente begint halen wij sleutel van ons huis gelegen in het straatje Fontaine Fleurie in een lieflijk klein Frans plaatsje in het zuidelijke puntje van de Haute Marne. Nu is alles nog kaal, maar wij gaan ervoor zorgen dat oa met de hortensiaplanten van onze kwekerij het er weer bloemrijk uit gaat zien. We willen de naam van het straatje eer aan gaan doen.

Het huis is een oude boerderij met een antieke manshoge schouw in de woonkeuken en een authentieke gootsteen in het raamkozijn. De buitenkant doet niet vermoeden dat er binnen zo mooi is verbouwd. Behalve de woonkeuken en de badkamer zijn ook nog de slaapkamer opgeknapt. Met veel zorg zijn alle muren gestuct en afgewerkt. Ook zijn de balken opgeknapt. Desondanks moet er nog veel gebeuren, maar Hermann vond het aantrekkelijk dat al het sloopwerk gebeurd is en al aangevangen is met renovatie. Zo liggen de balkenlagen op gelijk niveau, de vloeren zijn vochtwerend gemaakt en afgestort met beton en is er overal dubbel glas. Bovendien is een 2e doucheruimte in aanleg. Er moeten nog wel extra slaapkamers worden gemaakt, maar dat is voor later. De kinderen gaan voorlopig 'kamperen' in een grote tent op de bovenverdieping. We willen eerst het huis op ons in laten werken om zo te ontdekken waar wat gaat komen....

LE SECRET

als we ooit een ander huis krijgen dan wil ik met mijn rolstoel een pirouette kunnen draaien in de badkamer......

De zoektocht

Vorig jaar oktober 2007 aten we weer eens gezellig bij vrienden. Zij klussen al ruim 5 jaar aan een oude boerderij in Frankrijk die iedere vakantie weer verder onderhanden wordt genomen. Ook nu weer werden we getipt op een leegstaand huis bij hun in de buurt. En vreemd genoeg reageerden we tot onze eigen verbazing positief. Alle keren ervoor was er altijd een reden om het niet te doen, geen geld, geen tijd, geen behoefte. Maar nu was de tijd er kennelijk rijp voor. Het getipte huis was helaas al weg, echter het virus was bij ons aangewakkerd. De zoektocht begon.

Met een aantal webadressen van nederlandse makelaars van franse huizen zijn we gaan surfen. Voor ong. 10 woningen maakten we bij twee makelaars een afspraak voor bezichtigingen. We logeerden bij de gastvrije Willem en Christine in hun prachtige verbouwde Auberge de La Renaissance in Savigny. Ook al zouden we niets vinden, zo'n paar dagen weg was al een feest op zich. Het weer was trouwens eind november erg mooi. Wakker worden met een lichte vorstlaag over de velden en op de dag een heerlijk zonnetje. Spannend was het wel, al die huizen bekijken. Waar let je op, wat vind je mooi, maar vooral wat voelt goed......

Op pad

Hermann liep rond met zijn cameraatje om alle details vast te leggen. Ik moest er vooral op letten dat er niet al teveel niveauverschillen waren, anders zou ik voortdurend in huis struikelen. Een badkamer en slaapkamer op de bbg had ook erg de voorkeur. En Hermann keek of de uit te voeren klussen niet al te ingewikkeld zouden zijn. Het eerste huis was te klein en bovendien was er geen sceptictank; alles kwam uit op een lieflijke stroompje aan het eind van de tuin.. Het volgende huis was prachtig groot en bombastisch, maar had een tuin aan de overkant van de weg en bovendien was het dak aan vervanging toe, kosten E150,00 per m². Het derde huis had een prachtig uitzicht, maar een dal als tuin. In de middag bezochten we een pand in de plaats waar onze vrienden het huis hebben, groot en betaalbaar, maar.... ergens ver achter de schuren in een hoek na vele op- en afstapjes was de badruimte, er was een put die bedoeld was als sceptictank vlak bij wat op een terras leek en ook hier een tuin die diep naar beneden afliep. Het uitzicht was natuurlijk wel weer mooi. Het leek wel of ieder huis een handicap had net als ik - zou het nog wat worden hier in Frankrijk met al die heuvels, opstapjes en kelders......

Maar goed de 2e dag gaf ons weer hoop - we togen naar het spoorweghuisje waar we via het internet een beetje verliefd op waren geworden. Erachter stonden nog idyllisch de oude gites, groot genoeg om tzt onze grandefamilie te kunnen ontvangen. Maar helaas het voelde niet goed; het lag gevangen tussen twee dijkjes, 12 treinen op de dag, 6 in de nacht bij een bewaakte overgang, nee dit werd het dus echt niet! Het volgende huis had een tuin die alleen met een trap was te bereiken, en waarvan de vloeren golfde. Een ander huis vond ik geweldig, het had zelfs een 2e huis - ik noemde het voor de grap een Hans&Grietje huisje - met binnenin een mooie grote schouw met stookplaats. Uiteraard wel een opknappertje. Overigens moest er binnenin nog veel meer opgeknapt worden en dat zag Hermann weer niet zitten. Nog een huis, van buiten heel romantisch met een balkonnetje maar van binnen zo verwaarloosd en verrot dat je een jaar vrij moest nemen om er wat moois van te maken. Dan was het bungalowtje daarachter wellicht precies wat we zochten, we konden zo onze spullen erin zetten. Maar waar was dan dat typische oude Franse? Overigens was de plek hier wel erg mooi. Ik keek naar de overkant, zag weer zo'n hans&grietje huisje en dacht een boedhabeeld door het raampje te zien. Vraag me niet waarom, maar ik werd als een magneet erdoor aangetrokken. De troep om het huis verbleekte bij het landelijke van de schapen en koeien en het boomgaardje in de verte. Het huis stond te koop, maar wie was de makelaar.....
Het antwoord kwam van Christine, zij kende de eigenaar Robert.

Le secret

En zo kon het gebeuren dat we nog geen 7 weken later ons bevonden in een badkamer van ruim 10 m² van een oude boerderij ergens in Frankrijk. De boerderij uit 1719 die Robert met veel zorg en aandacht voor een deel al had laten verbouwen op een manier die ons direct aansprak, met mooie oude balken en een fantastische schouw. Hier kan ik dus echt in de badkamer mijn pirouette draaien en deze plek voelt goed! Dit wordt ons 2e huis en vakantieplek voor de komende jaren.