een doosje met schatten en een koffer vol witgoed

De laatste vide-grenier van het jaar, 24 oktober. We hadden er een rit van 85 kilometer voor over, net even voorbij Dijon. De wereld was van ons alleen, niemand in velden of wegen te bekennen. Zon wisselende zich af met af en toe een flinke stortbui. De verkopers in Pluvault waren de boel al aan het inpakken toen wij aankwamen. Ik plukte een stapeltje witte linnen doeken als een verzopen kat uit een krat op de grond en vroeg wat ie daar nog voor wilde hebben. Op mijn goedkeurende blik, maar nog niet met een knik besloten, kwamen er allerlei andere witte boerenlinnen lakens te voorschijn. Vervolgens werd alles in een koffer gepropt en voor € 10,00 was ik de gelukkige eigenaar.

Gretig door zo'n deal keek ik in een heel klein doosje. Ik zocht naar manchetknoopjes om mijn eigengemaakte polswarmers te sluiten. Er lag nog zoveel meer in dat ik besloot zelf een deal te maken en nog eens € 10,00 bood. Met de koffer op mijn scoot tussen stoel en stuurkolom geklemd en mijn benen erboven op en het doosje bovenin mijn mandje vertrokken we weer. Het was vast een vreemd gezicht, maar dat kon me niets schelen. Ik was zielsgelukkig met zoveel moois, waarvan de mariahangertjes misschien nog wel de meest ontroerende waren.   

tijd staat even stil

 

Met alle nieuwsberichten over stakingen en wegblokkades in ons achterhoofd, extra jerrycans diesel en rek in ons geduld vertrokken we vorige week naar ons vakantiehuis. Misschien ligt het aan de streek, misschien aan ons onoplettendheid, maar we hebben h e l e m a a l niets van de franse onrust gemerkt tegen de plannen van de regering. Het was er rustig als altijd. De verstilling wordt benadrukt door de mistdampen in de ochtend die nog zo half in de dorpjes blijven hangen.

Het was rustig herfstweer, buiten leek het warmer dan binnen. Zeker in het begin van de week als de muren zich nog met de warmte van de kachel moest vullen. We konden zelfs nog buiten eten en in de namiddag ons wijntje drinken. Rijdend door dit landschap met niemand voor je of achter je is puur genieten. De kale velden benadrukken de immense wolkenpartijen.

De laaghangende zon geeft bij het opkomen een geheimzinnige glans aan de dag om te verdwijnen in een eveneens mysterieuze gloed. Net op het moment dat je denkt de rode bol in je lens gevangen te hebben lijkt ie alweer verstopt te zijn achter de volgende heuvel.

Het meest aangename was de lange reis vicaverca. Zelfs de kinderen viel het op dat de bomen langs de snelweg in warme herfstkleuren met de zon op hun kruinen in licht veranderden. Met zoveel vuurfakkels langs de weg kreeg de vakantieweek een gouden randje.   

  

  

een groot gat is niet zomaar dicht

Gattegat, dat was even een megaklus. Eerst werd het kleine gat een groot gat en nu moest het grote gat weer dicht. We hebben deuren gekregen uit het ouderlijk huis, die we in het kader van recyclen wilden gebruiken. Zware teakhouten deuren uit een 60-jaren doorzonwoning met een flinke bajonetsluiting die in zo'n gaatje verdwijnt. Het kozijn was op maat gemaakt en voor de zekerheid toch maar iets smaller dan het gat is. Echter bovenin stond de boel net iets meer uit het lood dan gemeten, dus werd de slijptol weer  tevoorschijngehaald om het overbodige weg te halen.

Nu gaan Franse deuren in de regel naar binnen open, maar de Hollandse doorzondeuren gaan de andere kant op. Om straks dan toch de luiken nog dicht te kunnen doen, is het kozijn zover mogelijk naar achteren geplaatst. Met de brede muren van ruim 50 cm. was dat geen probleem. Het afhangen van de deuren ging niet geheel vlotjes. Als de bovenkant loodrecht stond, liepen de lijnen van de glaslatten niet door. Maar als we afgingen op een kaarsrechte lijn van de glaslat, dan kwam de rechtbovendeur een stukje deur tekort. Besloten is voor het laatste, we maken de deur recht en vullen het tekort weer op met een extra latje. En nu maar hopen dat het niet gaat zoals met mijn haarknippogingen, die eindigden vaak in een ultrakort kapsel. Echter schilderen kan ik als de beste, dus hier ligt nog een mooie taak voor me weggelegd.

Het begin is gemaakt. Er moet nog glas in de zijraam komen en helemaal bovenin komt een nieuw raam. Blijft de vraag of we toch de deuren niet naar binnen hadden kunnen laten gaan. Ik heb me ook (achteraf..)laten vertellen dat hoe minder vocht van buitenaf je drempel en muren kunnen vasthouden, des te langer je hout mee gaat. Dan had de deur toch meer halverwege de muur moeten staan. De tijd zal het leren, want ik denk niet dat H. hieraan nog iets gaat veranderen...

een eigen plek

Wij een eigen huis, zij nu eindelijk een eigen plek. Eigenlijk was het reuzegezellig, 2 jaar lang deelden we een slaapkamer met zijn vijven alsof we een grote bungalowtent hadden. Samen televisie kijken in bed, verhalen vertellen en  wakker worden. Echter het was ook samen in alle rommel zitten en struikelen over oneindig veel sokken en bendes kleren. Er was hard gewerkt in de meivakantie om de de eerste kamer boven af te krijgen. Samen hebben we de stenen gevoegd en de kamer ingericht. 

De laatste twee dagen nachten van die vakantie was er al even 'proef'gedraaid. Voor ons voelde het als een 2e doorknippen van de navelstreng. Voor hun een hernieuwde vrijheid denk ik zo. Het beeld was nl. weer als vanouds. Het effect van hun eigen stekkie is nu duidelijk merkbaar. Er kan naar hartelust video's worden gekeken, er wordt hard meegezongen met de muziek en er is geen ouderlijk oog dat zich ergert aan de troep. Ze voelen zich duidelijk helemaal happy op hun plek.

En zo hebben we het weer voor even achter ons gelaten....

   

mieren, muggen, muizen en ander gespuis..

Elk land zijn eigen ongedierte en kennelijk ook elk huis zijn gespuis.  Als je langere tijd afwezig bent nemen zij de rol van gastheer over en gaan ze zich aardig thuis voelen in iets wat je vakantiehuis is. Na het uitladen van alle spullen deed H. de deuren voldaan dicht. Vreemd genoeg bleek de staldeur ineens te klemmen, dus met wat kracht werd er tegenaan geduwd. Tot zijn schrik bewoog zich daar een kronkelend gevaarte. Door zijn 'roep' dat toch wel heel veel leek op iets voor de domme was gelijk iedereen weer alert en stroomde toe. Dit keer dus wel een echte slang, die nauwlettend werd gevolgd. Gelukkig verdween het al snel door het rooster. 

Diezelfde avond nog ontdekten we vlak voor het slapen gaan net onder het raam donkere bewegende vlekken onder het raam. Bij nadere inspectie met zaklamp was het daar een gekrioel van kleine zwarte beestjes. Mieren, maar geen gewone mieren! Citroenmieren. Bij het pletten kwam een bekende geur vrij, dat verdacht veel lijkt op citronella. Die hadden nu handig geweest bij mijn ritje in het bos later in die week. Toen ik stilstond om een grote groep zwarte paddestoelen te fotograferen werd ik nl. venijnig een paar keer in mijn voeten gestoken. Op zich nog niets aan de hand, maar op de 3e dag kon ik zo mee gaan doen in een horrorfilm met mijn varkenspootjes. In Nederland word ik altijd met rust gelaten, maar hier had de franse zustersoort me goed te pakken. En als ik dan eindelijk in slaap was gevallen met flinke lagen creme op mijn voet tegen de jeuk, werd ik weer wakker gehouden door een walnootballende en - krakende relmuis, die zich had verstopt onder een keukenkastje. We vonden een handjevol noten de volgende ochtend. En nadat deze waren opgeruimd hebben we van die herrieschopper geen last meer gehad. Eindelijk vakantie.....