journée du 14 juillet

Quartorze Juillet, we kunnen er niet omheen. Al weken tevoren hadden we een uitnodiging gekregen met een compleet programma van 12.00 uur tot s'avonds laat. We hoefden alleen maar ons bordje met bestek mee te nemen, voor de rest zou worden gezorgd. Aangezien deze gemeente met zijn 22 inwoners niet zo ruim bij kas zit, werd er een bijdrage van 5€/adulte en 3€/enfant gevraagd. En dat voor een hele dag vermaak!

Niets mee te nemen dus, maar wat je trek aan bij zoiets? De buurman herkenden we bijna niet, met zijn outdoor vestje en dito hoed. En William had in tegenstelling tot zijn ramboshirtje die hij aanhad toen we net aankwamen een leuk sportief setje aan. Ik hield het bij een luchtig tuniekjurkje op een zomerse witte broek. Sportief en toch vrouwelijk...

In totaal waren er zo'n vijftig gasten, familie van de dorpelingen waren nl. ook welkom. De oudste vrouw (met witte vest) in het dorp is 95 jaar. Zij is de oma van William. De plek was op de Ranch de la Cote, de zorgboerderij. Een lange tafel onder de bomen met veldboeketten stond klaar. Ik hielp Claudine, die de touwtjes in handen leek te hebben bij de organisatie, nog even - ik mocht alle sneetjes in een grote zak doen! Ik zal laten zien wat ik waard ben. Nick hielp met het leggen van de servetjes, oranje en geel om en om, zo wilde Claudine het. Schoorvoetend mengden we ons daarna tussen de dorpelingen. We begonnen met een zelfgebrouwen mix van pomgranates met wijn, verfrissend en verrassend lekker. En het maakte alles wat losser. De boerenmaaltijd was eenvoudig met lekkere huisgemaakte salades, veel wijn en grote hompen kaas.

Mijn plaatsje aan tafel was tegenover de zus van de burgemeester en naast de schoondochter van Claudine. Plagend werd hij door zijn vroegere jeugdvrienden nu Monsieur Le Maire genoemd. Alhoewel mijn frans niet super is kon ik aardig meebabbelen over bijvoorbeeld de tandartskosten en ziektekosten. Verheugd werd er geconstateerd dat de huizen nu in het dorp op een na weer bezet zijn, ook al zijn hierbij welgeteld nu 5 in Nederlands bezit. De laatstbijgekomen zijn Wim en Antonia, alias Toos in het gewone leven (fransen kiezen vaak voor het gemak van het uitspreken liever de doopnaam).

Na de maaltijd waren er spelletjes speciaal voor de vrouwen als voor de mannen georganiseerd; de vrouwen mochten oa laten zien wie het snelst met haar spons een fles water vol kreeg. Vrouwen en kinderen kregen ook nog een kadootje na het trekken van een lootje. Hoe zoet!

De mannen gingen echter stoer aan de 'jeu de quilles' - bowlen met een ijzeren bal - en aan het bier. En alsof er nog niet genoeg drank was gevloeid was er een aperatief in de Salles de Fetes, niet groter dan een huiskamer. Het spelletje met de kegels werd daarna nog even voortgezet. De laatste restjes brood werden opgesierd met tomaten uit eigen tuin van Claudine. De avond werd bij de waterplaats kleurrijk afgesloten met een heus vuurwerk.

Alles bij elkaar geen swingend feest, maar een lekker ongedwongen langzaamaan samenzijn. We zijn tenminste nu geen onbekenden meer in het dorp en raken min of meer ingeburgerd.