Ik en de kinderen kregen al aardig ons ritme te pakken. Broodje halen bij de rijdende bakker, in en om het huis wat rommelen en af en toe werd er een ritje met de fiets gemaakt of ik ging er alleen op uit met de scoot. Van alle kanten kreeg ik hulp aangeboden 'pour faire la course' - maar met dit heerlijke weer en met mijn snelle mobiel wilde ik ook de weinige boodschappen gewoon zelf doen.
De eerste rit naar Fayl-Billot liep niet geheel vlekkeloos. Nick ging als een speer vooruit en was in geen velden of wegen meer te bekennen. Louca redde het wel, maar de heuvels op was toch wel pittig. Tessa met haar korte beentjes kwam niet verder dan halverwege. Haar duwen was vermoeiend en niet geheel zonder risico, dus hebben we bij het boshuis de fiets aan de kant gezet en kon ze nog net tussen mijn benen plaatsnemen op de scoot. Bij het kruispunt aangkomen waren we Nick al kwijt geraakt. Ik had nog de hoop dat hij op eigen gelegenheid wel bij de Colruyt zou aankomen. Helaas ondanks ons wachten geen Nick. Bij thuiskomst zat hij met een rood hoofd voor de deur, boos en verdrietig. Nooit zou hij meer op de fiets naar Fayl-Billot...... 
Hoi Hermann, Dorie en kinderen. Wat geweldig dat jullie een droom hebben laten uitkomen. Misschien wel een hoop werk, maar dan heb je ook iets om van te genieten. Veel plezier. Carry Marco Ceel Dido
BeantwoordenVerwijderen