dagobert duck

Zo laat in het seizoen zijn er niet veel meer vide-greniers in onze buurt te vinden en moeten we via de Cote d'Or naar het zuiden richting Dijon afzakken om tenslotte in Pluvault te eindigen.

De markt in Pluvault overtrof onze verwachingen, zo groot hadden we een vide-grenier nog niet meegemaakt. En de uitstallingen waren soms zo mooi gestyled, alsof ze zo uit een tijdschrift waren weggelopen. We waren aan de late kant en we hoopten dat er nog iets voor ons te vinden was. Maar er was gelukkig heeeeel veeeeeeeeel!

Na anderhalve uur struinen en een stop bij de fourage-tent liepen we de andere kant op. Ineens viel mijn oog op een schaaltje met muntjes. Oude franse muntjes met een gat erin. Ik bedacht me gelijk wat ik hier allemaal me kon doen. Ineens werd ik heel hebberig, ik wilde er geen tien of twintig, ik wilde ze allemaal! Nadat ik mijn buit goed had opgeborgen, kwam ze met nog veel meer aan. En dat bleef aan me knagen op de rest van onze strooptocht. Op de terugweg lagen ze er nog. Gelukkig waren er geen gelijkgestemde zielen op die dag. Ook de rest van de muntjes heb ik dus mee kunnen nemen! Muntjes met jaartallen van 1917 tot 1943. Iemand heeft ze heel lang bewaard in de hoop er rijk mee te worden.

Herken je dat gevoel dat je zomaar iets vindt waarvan je helemaal blij wordt  en als het dan ook nog de pot met muntjes is aan het eind van de zo vaak geziene regenboog, dan kan het geluk niet op!

Nu ben ik de gelukkige eigenaar van al deze muntjes en ik geef er een tweede leven aan. Ze worden gebruikt als een herkenningsteken op mijn creatieve werk. En ik denk dat het nog heel lang duurt voordat ze op zijn....