bouwval gezocht

Als er een is die met recht een bouwval met respect voor materiaal en detail weer tot leven wil wekken dan is dat Werner. Hij woont en leeft en Freiburg, maar iedere twee weken komt hij klussen aan zijn huis. Je moet echt over een groot voorstellingsvermogen beschikken om zo aan de gang te gaan met iets wat bijna lijkt op een ruine. Geen water, geen licht, geen sanitair en altijd in het stoffige donker bezig zijn. Ik heb daar echt bewondering voor.

Overtuigd van zijn toekomstig paleisje vertelt hij gepassioneerd over de wijnkelder, die te bereiken is via een instortend dak en langs een halve bakoven. In deze wijnkelder liggen nog honderden flessen met ingemaakte vruchten. Sterke verhalen heeft hij ook. Zo fluisterde hij in ons oor dat in de bakoven van een huis 30 km verderop slechts nog de botjes van drie duitse militairen uit de 2e WO zijn gevonden... Hij droomt ook van een vondst. Omdat het een huis is gebouwd rond 1760 hopen ze tijdens het wegschrapen van aangekoekte grond en opruimen van puinresten op het kistje met goudstukken uit de tijd van Napoleon!

.

verkiezingenstrijd maart 2008

De scheidende burgemeester - Guy Gauthier - geeft na 24 jaar zijn scepter door aan zijn neef William Joffrain.

Tijdens het surfen kwam ik na vele pagina's deze opsomming tegen. Alhoewel weer even geleden vind ik het interessant genoeg om het te laten zien, want

a. Ik leer de namen van een aantal bewoners van het dorp en zo te lezen is er veel familie van elkaar. Pierre zijn achternaam lijkt niet alleen op die van een clown uit het Russische staatcircus, hij heeft er ook veel van weg als ie bezig is op zijn ranch. Altijd in voor een lolletje...

b. Van de 23 inwoners zijn er maar liefst 8 die zich kandidaat hebben gesteld. Zo te zien was het een nek aan nek-race, maar heeft de jeugd nu de toekomst...

c. De opkomst laat een grote betrokkenheid zien, welke voelbaar is als je er bent. Op de eerste dag dat ik er alleen was kreeg ik van Sylviane een soort van pompoen-courgette waar ik twee weken van kon snijden.

M. William JOFFRAIN (17 voix)
Mme Danielle BALLAND (14 voix)

Mme Colette GAUTHIER (14 voix)

Mme Claudine GAUTHIER (14 voix)

Mme Sylviane CUROT (14 voix)
M. François BALLAND (13 voix)
M. Pierre KWIATKOWSKI (12 voix)
M. Jean-Marc ROUSSELOT (12 voix)

Inscrits 23 Abstentions 4 (17%) Votants 19 (82%) Blancs et nuls 0 (0%) Exprimés 19 (82%)
Sources : Ministère de l'intérieur

Enkele van de kandidaten stellen zich hier voor (foto's gemaakt door William tijdens het feest van 14 Juillet)

Je kunt zoeken op google via elections municipales + woonplaats. Maar deze informatie is ook rechtstreek op oa www.lemonde.fr/elections-municipales/2008 te vinden en dan zoeken op regio.

.

kast in de whitewash

In de Weldom-winkel kun je van alles vinden. Een soort kruising tussen de Blokker en Hubo. Hier heb ik vele blikjes was gezien, maar de whitewash zat er helaas niet tussen. Deze heb ik uiteindelijk in Nederland gekocht. En het werkt heel simpel. Met een stuk staalwol, wel uit de Weldom winkel, wrijf je de was in het hout om vervolgens licht op te wrijven. In de meivakantie was ik hier al mee begonnen. Op de scootloze dagen heb ik de rest afgemaakt, blij dat ik mezelf nog ergens nuttig kon maken dan behalve met de afwaskwast..... Ik vind het zelf erg mooi geworden. De gelige laag van deze eikenkast is nu doorleefd wit geworden en past heel goed bij de zandkleur van de schouw.

visite, visite

Alle waarschuwingen ten spijt we zijn niet platgelopen door vakantiegangers, doorreizigers, 'daklozen en klaplopers'. Dit hebben we weten uit te stellen tot de laatste dagen van onze vakantie.
Allereerst waren daar Ton en Louisa - met hun huis in de buurt van Jussey - en de aanstichters van ons eigen frans avontuur. We zijn naar Lac de Villegusien geweest, een van de vier stuwmeren van Langres. Echt een familieplek. Gezellig picknicken met de gebraden kippetjes van de markt en daarna u i t b u i k e n....


En op de laatste dag was er het 1e familiebezoek met drie honden. Gezellig! Na wat gedraai op de 3meterrand van ons huis was ook hun onderkomen gesteld. Het is heerlijk om de oh's en ah's vol bewondering te horen, handen te zien die over muren strijken om te voelen of die dikke kasteelmuurstenen wel echt zijn, ogen te volgen die staren naar de ruime buiten om het huis.
Het bevestigd ons gevoel waarom wij hier zo ontzettend blij zijn.
.

joyeux anniversaire

Tessa 9 jaar! (25 juli) Het allermooiste kado was toch wel papa die in alle vroegte was vertrokken om op tijd te zijn voor de verjaardagstaart.

.

geen auto, geen scoot....

Geen auto, geen scoot - maar wel een huis dat overeind staat! Natuurlijk ben ik niet bij de pakken gaan neerzitten en Hermann hoefde ook niet accuut te komen opdraven. Er zijn namelijk nog heel veel ezeltjes in de buurt die dat veel beter kunnen. Volgens mijn revalidatiearts ben ik een daadkrachtige vrouw met een hoog streefniveau. Wat zal ik daarop zeggen? Misschien 'ik ga waar ik voor sta en wil nog heel veel doen zolang dat nog kan......' (ter info: ik heb een spierziekte waar ik gelukkig oud mee kan worden)

De dagen totdat Hermann er weer was vlogen om. We hebben heerlijk buiten zitten vilten (zie mijn andere blog http://www.dovadi.web-log.nl/) en er werden allerlei spelletjes bedacht in het zwembad. Aan de voorkant zijn we begonnen met een muurtje stapelen. Nick heeft daar flink zitten hakken in de wortelspruiten van de boom van de buurman. In de koelte van de woonkeuken werd geknutseld, gelezen, gekokkereld en taarten gebakken voor de verjaardag van Tessa. Maar er werd ook lekker op de bank gehangen en geluierd op de trampoline.












Om de kinderen het all-inclusive gevoel van de Turkijevakantie van vorig jaar te geven was er iedere dag ijs en chips, werd er meer ja dan nee gezegd en was de kok tevens afwashulp....... De enige regel was de videokaart. Die ging pas s'avonds in de ontvanger, waarna we met zijn viertjes in het grote bed kropen om samen Nederlandse tv te kijken.

Voor mij geen auto en geen scoot, voor de kinderen geen animatieteam en geen vriendjes. Maar toch op alle momenten vermaak en voelen dit is vakantie!
.

De witte waterlelies

Ik was nog niet eerder in het bosmeertje geweest. Je kunt er niet in zwemmen, maar af en toe een visje vangen lukt wel. Bovendien is het een mooie en rustige plek - de waterlelie's lieten al voorzichtig hun knoppen zien.

De middag na de brand lag ik na te denken. Twee brandjes in een korte tijd, wat kon hiervan de betekenis zijn. Domme pech, toeval, goed of slecht? Na een korte droom kwam het antwoord in de vorm van een witte bloem, de waterlelie.

Ik heb wel opgezocht wat de boodschap is van een witte waterlelie, maar eerlijk gezegd weet ik niet wat ik daarmee aan moet. Ik hou het er maar op dat na alle narigheid alles weer in het reine komt....

Ouverture officiel du Gueroyas Blog de Valleroy

Sacré non! Valleroy a son blog. Aussi petit soit ce village, tout arrive à Valleroy.Les Gueroyas sont fiers de vous présenter ce site. Venez nombreux, nouveaux habitants, anciens habitants, enfants des habitants actuels, visiteurs, touristes, hollandais, allemands, venez découvrir une tranche de vie à Valeroy. Si vous pensez qu'il n'y a justement rien à faire, ni rien à voir, ce blog devrait vous prouver le contraire.Cadre champêtre, humour décalé, authenticité sont les mots qui résonnent le mieux à Valleroy.
Wat een leuke verrassing - sinds 1 augustus heeft Valleroy zijn eigen franse weblog geschreven door een van de zonen van Claudine. Op internet was tot nu toe enkel en alleen iets vinden op Wikepedia. Aan tafel tijdens de 14 Juillet speurde ik naar sappige verhalen en oude foto's ed over Valleroy. De zus van William had nog wel wat liggen en de buurman zou wellicht ook wel iets hebben. Ik liet mijn weblog-adres achter - en zie het heeft een aantrekkende werking. Dit is nu volgens mij wat je noemt digitale inburgering..............

alarm

Pas na zo'n heftige gebeurtenis besef je dat het nog veel erger had kunnen zijn. Behalve een flinke emotionele dreun op dat moment mankeerde ik gelukkig niets. Toch heb ik me afgevraagd of ik wel juist heb gehandeld. Als de buurman niet thuis was geweest, wie had ik dan moeten bellen.

Om nooit meer te vergeten: 112 is overal in Europa het alarmnummer. Vervolgens is in Frankrijk 17-politie en 18-brandweer. En de brandweer zo heb ik me laten vertellen is ook degene die een hoogzwangere naar het ziekenhuis brengt als ze moet bevallen.....

Ik had het geluk dat mijn ongeluk bijna voor de deur van de brandweerman plaatsvond. Vandaar dat Olivier daar stopte, vandaar zijn snelle blusoptreden. Dit bordje hangt bij zijn voordeur. We wilden zijn brandblusser vergoeden, maar daar wilde hij niets van weten.

au secour!

Voor een vers gebraden kippetje van de zondagsmarkt van Fayl-Billot wilde Nick zijn fiets wel weer pakken. Ook om te zien waar de supermarkt is. Het bleek dat hij er nog geen 200 meter vanaf had gestaan. Terug namen we de route die hij had genomen. Fayl-Billot heeft een paar aardige klimmetjes en afdalingen. Ook deze route die uitmondde net boven de visvijver.

En opeens stond ik stil! Niet vanwege het uitzicht die de vijver me op dat moment bood. Tijdens de snelle afdaling schakelde ik over van de cruisecontrol op handbediening om de snelheid onder eigen controle te houden. Met piepende banden weigerde mijn scoot elke dienst. STORING verscheen er om het display. Daar stond ik dus midden op de weg. Maar wat vervelender was ik rook een eigenaardig verbrand luchtje. De banden misschien of erger had ik de motor in de soep gedraaid.

Geen paniek dacht ik bij mezelf, eerst even Hermann thuis in Nederland bellen en horen welke raad hij voor me heeft. Geen gehoor. Wat nu? De buurman bellen ook al was hij de laatste bij wie ik in de auto had willen stappen. Nu zou hij de eerste zijn. Voor alle zekerheid oefende ik eerst even het zinnetje 'j'ai panne en Rue de l'étang et voulez vous retourner moi a la maison', want Olivier is niet echt makkelijk te verstaan. Net op het moment dat hij opnam kon ik een automobilist aanhouden, die als een soort tolk fungeerde. Binnen een kwartier was de buurman ter plekke.

Omdat ik nogal onhandig stond zijn we met de scoot in de vrijloop naar beneden gegaan. Eenmaal ter plekke begon het erg te roken. Snel haalde ik mijn spullen eruit en gingen we met de auto weg. Maar ik was bang, bang dat alles zou ontploffen. Olivier stopte nog geen 50 meter verder naar boven bij een huis, belde aan en vroeg de man op de scoot te letten. Op het moment dat ze keken sloegen de vlammen er al uit. Als in een rollercooster gingen we in zijn achteruit naar beneden, want de gevraagde man in kwestie kwam met een brandblusser ons achterna. En wat ik toen zag was verschrikkelijk. Vreemd genoeg riep ik notabene in het frans door mijn tranen heen 'oh non, ma scoot', want het vuur was behoorlijk hoog opgelaait. Nick die een korte route was gewezen zag de zwarte rook en kwam terug. Het vuur werd gelukkig snel gedoofd. De achterkant zag er macaber uit.




S'avonds waren het Wim en Werner die het karkas hebben opgehaald. Wim, die net fris gedouchet was 30 km verderop omdat zijn huis nog geen sanitaire voorzieningen heeft, kon wel weer een opfrissertje gebruiken. Werner draaide nog even de klem om de accupool los, zodat er zeker weten geen stroom meer zou zijn. Want op nog een brand zat niemand te wachten.

Ik bleef ontredderd achter. Al mijn moed, al mijn zin en al mijn hoop was toch wel min of meer afhankelijk geweest van het feit dat ik zelfstandig mobiel zou zijn. En dit was nu in vlammen opgegaan.
.

boodschappen doen

Ik en de kinderen kregen al aardig ons ritme te pakken. Broodje halen bij de rijdende bakker, in en om het huis wat rommelen en af en toe werd er een ritje met de fiets gemaakt of ik ging er alleen op uit met de scoot. Van alle kanten kreeg ik hulp aangeboden 'pour faire la course' - maar met dit heerlijke weer en met mijn snelle mobiel wilde ik ook de weinige boodschappen gewoon zelf doen.

De eerste rit naar Fayl-Billot liep niet geheel vlekkeloos. Nick ging als een speer vooruit en was in geen velden of wegen meer te bekennen. Louca redde het wel, maar de heuvels op was toch wel pittig. Tessa met haar korte beentjes kwam niet verder dan halverwege. Haar duwen was vermoeiend en niet geheel zonder risico, dus hebben we bij het boshuis de fiets aan de kant gezet en kon ze nog net tussen mijn benen plaatsnemen op de scoot. Bij het kruispunt aangkomen waren we Nick al kwijt geraakt. Ik had nog de hoop dat hij op eigen gelegenheid wel bij de Colruyt zou aankomen. Helaas ondanks ons wachten geen Nick. Bij thuiskomst zat hij met een rood hoofd voor de deur, boos en verdrietig. Nooit zou hij meer op de fiets naar Fayl-Billot......

journée du 14 juillet

Quartorze Juillet, we kunnen er niet omheen. Al weken tevoren hadden we een uitnodiging gekregen met een compleet programma van 12.00 uur tot s'avonds laat. We hoefden alleen maar ons bordje met bestek mee te nemen, voor de rest zou worden gezorgd. Aangezien deze gemeente met zijn 22 inwoners niet zo ruim bij kas zit, werd er een bijdrage van 5€/adulte en 3€/enfant gevraagd. En dat voor een hele dag vermaak!

Niets mee te nemen dus, maar wat je trek aan bij zoiets? De buurman herkenden we bijna niet, met zijn outdoor vestje en dito hoed. En William had in tegenstelling tot zijn ramboshirtje die hij aanhad toen we net aankwamen een leuk sportief setje aan. Ik hield het bij een luchtig tuniekjurkje op een zomerse witte broek. Sportief en toch vrouwelijk...

In totaal waren er zo'n vijftig gasten, familie van de dorpelingen waren nl. ook welkom. De oudste vrouw (met witte vest) in het dorp is 95 jaar. Zij is de oma van William. De plek was op de Ranch de la Cote, de zorgboerderij. Een lange tafel onder de bomen met veldboeketten stond klaar. Ik hielp Claudine, die de touwtjes in handen leek te hebben bij de organisatie, nog even - ik mocht alle sneetjes in een grote zak doen! Ik zal laten zien wat ik waard ben. Nick hielp met het leggen van de servetjes, oranje en geel om en om, zo wilde Claudine het. Schoorvoetend mengden we ons daarna tussen de dorpelingen. We begonnen met een zelfgebrouwen mix van pomgranates met wijn, verfrissend en verrassend lekker. En het maakte alles wat losser. De boerenmaaltijd was eenvoudig met lekkere huisgemaakte salades, veel wijn en grote hompen kaas.

Mijn plaatsje aan tafel was tegenover de zus van de burgemeester en naast de schoondochter van Claudine. Plagend werd hij door zijn vroegere jeugdvrienden nu Monsieur Le Maire genoemd. Alhoewel mijn frans niet super is kon ik aardig meebabbelen over bijvoorbeeld de tandartskosten en ziektekosten. Verheugd werd er geconstateerd dat de huizen nu in het dorp op een na weer bezet zijn, ook al zijn hierbij welgeteld nu 5 in Nederlands bezit. De laatstbijgekomen zijn Wim en Antonia, alias Toos in het gewone leven (fransen kiezen vaak voor het gemak van het uitspreken liever de doopnaam).

Na de maaltijd waren er spelletjes speciaal voor de vrouwen als voor de mannen georganiseerd; de vrouwen mochten oa laten zien wie het snelst met haar spons een fles water vol kreeg. Vrouwen en kinderen kregen ook nog een kadootje na het trekken van een lootje. Hoe zoet!

De mannen gingen echter stoer aan de 'jeu de quilles' - bowlen met een ijzeren bal - en aan het bier. En alsof er nog niet genoeg drank was gevloeid was er een aperatief in de Salles de Fetes, niet groter dan een huiskamer. Het spelletje met de kegels werd daarna nog even voortgezet. De laatste restjes brood werden opgesierd met tomaten uit eigen tuin van Claudine. De avond werd bij de waterplaats kleurrijk afgesloten met een heus vuurwerk.

Alles bij elkaar geen swingend feest, maar een lekker ongedwongen langzaamaan samenzijn. We zijn tenminste nu geen onbekenden meer in het dorp en raken min of meer ingeburgerd.

geluk

'Geluk is de kunst een boeketje te maken met bloemen uit je naaste omgeving' (Jean-Luc Godard)

geplukt langs de franse wegbermen vlakbij ons huis