rivier La Perte de La Rigotte, Haute Marne

Niet ver bij ons vandaan op een kleine 2 kilometer lopen heeft N. eindelijk het riviertje van de Rigotte ontdekt. Van de zomer was het een drooggelegd bedje, maar nu in deze winter kan het volop stromen. Op Geoportail, een soort van google-earth op zijn frans kun je behalve de helicoptervlucht-view ook historische kaarten en detailkaarten blootleggen. Voor de echte wandelaar een must!



Behalve het riviertje bevinden zich hier ook grotten. Gezien het wild dat zich in deze omgeving bevindt, waagde N. zich niet aan een onderzoek binnenin al doet de foto anders vermoeden. In dit gebied hebben namelijk ooit mammoeten huisgehouden. Het bewijs hiervoor is een reuzemammoettand die veilig is opgeborgen in een museum waarvan mij helaas nu de naam is ontschoten.

Rouge Gazon

Rouge Gazon? Huh, hoezo rood als een gazon groen is en sneeuw wit. Alhoewel de naam dus anders doet vermoeden, gaat het hier om een klein skigebied bij Saint-Maurice sur Moselle, gelegen aan de voet van de Ballons d’Alsace in het Vogezengebergte. Er bevinden zich meer skioorden in dit gebied zoals Gérardmer, La Bresse en Bussang.



Ski-analfabeten als we zijn - ja ze bestaan nog... - hebben we besloten onze kinderen een andere start mee te geven. Vanwege dit feit werden de auto van winterbanden voorzien en had H. sneeuwkettingen aangeschaft. Bij de kringloopwinkel een ronde schaal gevonden, dat volgens N. de perfecte slee zou zijn voor steile hellingen. Maar ik had er meer nodig, dus stad en land afgebeld en me suf gegoogled op internet. Nergens te vinden. Uiteindelijk zagen we ze de eerste dag gewoon bij de kassa liggen in de plaatselijke supermarkt Colruit.... Van mijn zus had ik een zak vol met skipakken, snowboots, skipully's en skisokken geleend. Wonderwel pasten we allemaal in een pak, alleen mannetje/vrouwtje verhouding lag bij ons iets anders (hmm dank je wel Theo, we hebben dezelfde maat...). Nu zou ik het toch maar voor de show aandoen, maar je weet maar nooit. Gaan we dan echte skieen? werd er voortdurend aan me gevraagd, niet wetende dat skieen een techniek is waar je toch wel enige lessen voor nodig hebt.



De hele 120km. lange weg was het mooi weer langs groene velden. We geloofden niet echt in de sneeuw totdat we uit Thiolot reden en de laatste helling namen. Ondanks de laatste wegsmeltende bultjes sneeuw gingen we toch geloven dat er hoger in de bergen ergens sneeuw moest liggen. Waar ging anders die franse auto met skilatten op het dak naar toe? De VVV-dame uit Saint-Maurice sur Moselle kon de laatste twijfel bij ons wegnemen. Er werd al volop geskied, er waren goede wandelpaden en na vele dagen sneeuw was ook de weg goed begaanbaar en geen verplichting meer van sneeuwkettingen.



En zo maakten de kinderen hun eerste sneeuwduik onder een strakblauwe lucht, stralende zon terwijl ik toe keek vanuit het restaurant met een grote mok koffie en een dik boek.

********

Entree

Voor zover ik heb kunnen ontdekken zijn er geen deurbellen bij deur hier in het dorp. In de stad zal dat wellicht anders zijn. Je klopt met de hand of met een klopper, wacht op geluid of een antwoord zoiets als 'entree' en je stapt de keuken binnen. Een achterdeur is er nauwelijks en meestal bevindt zich aan de voorkant de woonkeuken. Niks geen halletje of kapstok, je valt letterlijk met de deur in huis.

En wat ook typisch Frans is, alle deuren gaan naar binnen open. Openslaande tuindeuren kan, maar dan wel naar binnen. Dit zal te maken hebben met de leuke, gezellige luiken, die wel naar buiten opengaan, maar die alleen van binnenuit gesloten kunnen worden. En deze luiken worden door de woonverzekering min of meer verplicht gesteld. Geen preventie is nl. geen uitkering.

Nu heb ik al vanaf het moment dat ik van mijn ouders de grote stad Amsterdam in mocht een zwak voor oude deuren gehad. Ik zal er dan ook alles aan doen om onze deur te behouden. Het liefst zoals ie nu is, doorleefd en verweerd. Natuurlijk zou de deur voor het behoud opnieuw geverfd moeten worden en waar nodig met een plankje gerepareerd. Volgens het aankooprapport is dit de enige loodhoudende plek van het huis (inclusief de luikjes aan de voorkant). Dat betekent dus mondkapje op en schuren maar. Ik heb ergens in een blog gelezen dat ook oud behang ook loodhoudende verf kan bevatten en dat degene die dit laag voor laag heeft afgekrapt er blijvend ziek van is geworden. Een gewaarschuwd mens telt voor twee. Guido heeft zijn deur sinds kort vervangen. Hij had nog echt een ouwetje - eentje met planken in de breedte, zoals de deur bij ons in het bijhuis. Als ie slim is maakt ie daar een mooie tafel van, maar als het in de weg staat mag de deur wel bij ons een plekje bij de andere reeds opgeslagen deuren krijgen. (dus Guido als je dit leest..)

Je ziet hier een aantal deuren die tijdens de afgelopen weken zijn gefotografeerd in Langres, Gray en in het dorp. Ooit, ooit, als ik alles uit het analoge fotoarchief kan opduiken zal ik een serie maken van de mooiste deurenfoto's op huisnummer uit de landen die ik heb bezocht.

noot toegevoegd op 08-01-09:
Op deze blogpost kun je goede informatie vinden wat er achter het woord deuren schuilgaat...

van een leien dakje

Het dak van ons bijhuis bestaat uit een dik pakket min of meer platte stenen, bedekt met een hmm leuk laagje mos. Ze zijn dikker dan de gebruikelijke Nederlandse kerkleien en ook anders van kleur. De franse leien 'ardoises' zijn in verschillende vormen, maten en diktes te verkrijgen. Ik heb dus lange tijd getwijfeld of het dak nu uit leien bestaat of uit grote platte stukken steen, de zgn. 'lauze'. Ze lijken qua uiterlijk een beetje op een flagstone. Op een website in oude franse materialen las ik via een advertentie dat ze ong €15,00 per m² waard zijn.

In 'Frans Huis Opknappen' van Hein Verdam wordt verteld dat er nog enkele specialisten zijn die dit oude vak beheersen. Deze manier van dakdekken is echter zeer tijdrovend en vergt vanwege het gewicht een enorm stevige dakconstructie. Nu ligt er inderdaad een zeer grote stevige balk bovenin, maar die vertoont een lelijke rotte plek en heeft dus zijn langste tijd gehad. Het is dus hoogtijd om eea te gaan vervangen, alleen al omdat door de inkomende regen het leem uit de muren zou weg kunnen spoelen. En ik moet er niet aan denken dat de balk uiteindelijk volledig breekt en dat het hele gewicht naar beneden komt en het huis instort.



De vraag is of we dit zelf willen en kunnen doen. Ondanks allerlei leuke werkbeschrijvingen die er te vinden zijn met alle do's en don't blijft het een specialistische en zware klus. Bovendien denk ik dat er bij dit soort renovaties ook Frankrijk subsidies kent. In ieder geval wordt er een ander BTW% gehanteerd. We hebben inmiddels al wel een offerte gevraagd voor een nieuw dak met nieuwe dakpannen bij Leo Daane, een aannemer in de buurt en met hem overlegd wat de mogelijkheden zijn. Overigens er liggen al nieuwe dakpannen 'Tuiles St. Germer-terroise' van de dakpannenfirma Imerys , die we bij de koop hebben overgenomen.

Kortom we kunnen bijna spijkers met koppen slaan. Echter blijft de twijfel bij mij of we de oude stijl in pannen moeten handhaven of dat de dakpannen een tweede leven krijgen als muurtje of terras....

Kerst 2008 in Langres

In Langres werden we getrakteerd op het volgende zang- en schouwspel. Ik heb gefilmd zittend vanaf mijn kleine scoot, arm hoog in de lucht. Het geluid is af en toe overstemd door het langsrijdende en soms toeterend verkeer, want een autoloze winkelstraat kennen ze nauwelijks hier. Het was de moeite waard om even stil staan en te kijken. De kerstman kenden we wel van de Disneyfilms, maar deze bijzondere hulpjes, de boselfjes, hadden we nog niet eerder gezien. Ook hier weer genieten, nu van de acapellazang en groene wiebelende mutsjes.