ontspannend klussen

Ik heb het al eerder gezegd, maar klussen is voor H. een manier om te ontspannen. Geheel tegen de principes van velen in denk ik hebben wij (nog) niet een vast plan op papier, omdat het tot nu toe niet echt nodig was. Echter met het maken van de 2e kamer boven moeten we er wel aan geloven. Wel of geen lange gang hangt samen met de rest van de indeling boven. Hadden we eerst 6 in gedachten, later nog vijf, het worden er nu vier, 2 aan iedere zijkant van het huis. Een stuk blijft open als een vide, zodat je bij het binnenkomen tot hoog in de nok kan kijken. En daarmee is de galerij boven een feit. Het plan staat net nog niet op de achterkant van een bierviltje getekend, een paar grove schetsen in mijn notebook helpen ons wel verder. We wachten nog op een professionele 3D-tekening van onze lieve schoonzus en voorlopig doen we het met onze eigen voorstellingsvermogen. De praktijk maakt de dingen dan soms toch net weer even anders dan op papier. Zoals de plaats van deuren, die op tekening gespiegeld waren. Maar is dit nu wel zo handig? 12 Meter lopen om je kamer in te komen? Misschien esthetisch verantwoord, maar zeker niet logisch. We hebben dus besloten om de deur op dezelfde plek als op die van de 1e kamer te zetten, zo'n anderhalve meter vanuit de muur. De spiegeling voor de andere kamers blijft, maar dan met de deuren vanuit de andere hoek. Zo blijft toch de 'balans' bewaard. Pff, een wandje is sneller gezet dan het denkwerk dat er soms vooraf gaat.

In ieder geval is de 2e slaapkamer flink op weg. Bij de dakrand is er een rij stenen gestapeld van zo'n 30 cm. zodat de wind er geen vrij spel meer heeft. De zijwand met deuropening is geplaatst, aan de binnenzijde met gipsplaten afgewerkt en voorzien van isolatie. Het electrawerk voor een plafondlamp en een lichtschakelaar met nog een aantal stopcontacten aan de wand is gelegd. Plafond is voorzien van isolatie en ook met gipsplaten afgewerkt. En dat allemaal in drie dagen tijd, H. krijgt er handigheid in! We denken er nog over om in de wand een lang, smal raam te maken. Er is maar een klein raam in de muur en voor zo'n grote hoge kamer geeft dat op de noordzijde weinig licht. 

     

een doosje met schatten en een koffer vol witgoed

De laatste vide-grenier van het jaar, 24 oktober. We hadden er een rit van 85 kilometer voor over, net even voorbij Dijon. De wereld was van ons alleen, niemand in velden of wegen te bekennen. Zon wisselende zich af met af en toe een flinke stortbui. De verkopers in Pluvault waren de boel al aan het inpakken toen wij aankwamen. Ik plukte een stapeltje witte linnen doeken als een verzopen kat uit een krat op de grond en vroeg wat ie daar nog voor wilde hebben. Op mijn goedkeurende blik, maar nog niet met een knik besloten, kwamen er allerlei andere witte boerenlinnen lakens te voorschijn. Vervolgens werd alles in een koffer gepropt en voor € 10,00 was ik de gelukkige eigenaar.

Gretig door zo'n deal keek ik in een heel klein doosje. Ik zocht naar manchetknoopjes om mijn eigengemaakte polswarmers te sluiten. Er lag nog zoveel meer in dat ik besloot zelf een deal te maken en nog eens € 10,00 bood. Met de koffer op mijn scoot tussen stoel en stuurkolom geklemd en mijn benen erboven op en het doosje bovenin mijn mandje vertrokken we weer. Het was vast een vreemd gezicht, maar dat kon me niets schelen. Ik was zielsgelukkig met zoveel moois, waarvan de mariahangertjes misschien nog wel de meest ontroerende waren.   

tijd staat even stil

 

Met alle nieuwsberichten over stakingen en wegblokkades in ons achterhoofd, extra jerrycans diesel en rek in ons geduld vertrokken we vorige week naar ons vakantiehuis. Misschien ligt het aan de streek, misschien aan ons onoplettendheid, maar we hebben h e l e m a a l niets van de franse onrust gemerkt tegen de plannen van de regering. Het was er rustig als altijd. De verstilling wordt benadrukt door de mistdampen in de ochtend die nog zo half in de dorpjes blijven hangen.

Het was rustig herfstweer, buiten leek het warmer dan binnen. Zeker in het begin van de week als de muren zich nog met de warmte van de kachel moest vullen. We konden zelfs nog buiten eten en in de namiddag ons wijntje drinken. Rijdend door dit landschap met niemand voor je of achter je is puur genieten. De kale velden benadrukken de immense wolkenpartijen.

De laaghangende zon geeft bij het opkomen een geheimzinnige glans aan de dag om te verdwijnen in een eveneens mysterieuze gloed. Net op het moment dat je denkt de rode bol in je lens gevangen te hebben lijkt ie alweer verstopt te zijn achter de volgende heuvel.

Het meest aangename was de lange reis vicaverca. Zelfs de kinderen viel het op dat de bomen langs de snelweg in warme herfstkleuren met de zon op hun kruinen in licht veranderden. Met zoveel vuurfakkels langs de weg kreeg de vakantieweek een gouden randje.