een groot gat is niet zomaar dicht

Gattegat, dat was even een megaklus. Eerst werd het kleine gat een groot gat en nu moest het grote gat weer dicht. We hebben deuren gekregen uit het ouderlijk huis, die we in het kader van recyclen wilden gebruiken. Zware teakhouten deuren uit een 60-jaren doorzonwoning met een flinke bajonetsluiting die in zo'n gaatje verdwijnt. Het kozijn was op maat gemaakt en voor de zekerheid toch maar iets smaller dan het gat is. Echter bovenin stond de boel net iets meer uit het lood dan gemeten, dus werd de slijptol weer  tevoorschijngehaald om het overbodige weg te halen.

Nu gaan Franse deuren in de regel naar binnen open, maar de Hollandse doorzondeuren gaan de andere kant op. Om straks dan toch de luiken nog dicht te kunnen doen, is het kozijn zover mogelijk naar achteren geplaatst. Met de brede muren van ruim 50 cm. was dat geen probleem. Het afhangen van de deuren ging niet geheel vlotjes. Als de bovenkant loodrecht stond, liepen de lijnen van de glaslatten niet door. Maar als we afgingen op een kaarsrechte lijn van de glaslat, dan kwam de rechtbovendeur een stukje deur tekort. Besloten is voor het laatste, we maken de deur recht en vullen het tekort weer op met een extra latje. En nu maar hopen dat het niet gaat zoals met mijn haarknippogingen, die eindigden vaak in een ultrakort kapsel. Echter schilderen kan ik als de beste, dus hier ligt nog een mooie taak voor me weggelegd.

Het begin is gemaakt. Er moet nog glas in de zijraam komen en helemaal bovenin komt een nieuw raam. Blijft de vraag of we toch de deuren niet naar binnen hadden kunnen laten gaan. Ik heb me ook (achteraf..)laten vertellen dat hoe minder vocht van buitenaf je drempel en muren kunnen vasthouden, des te langer je hout mee gaat. Dan had de deur toch meer halverwege de muur moeten staan. De tijd zal het leren, want ik denk niet dat H. hieraan nog iets gaat veranderen...

een eigen plek

Wij een eigen huis, zij nu eindelijk een eigen plek. Eigenlijk was het reuzegezellig, 2 jaar lang deelden we een slaapkamer met zijn vijven alsof we een grote bungalowtent hadden. Samen televisie kijken in bed, verhalen vertellen en  wakker worden. Echter het was ook samen in alle rommel zitten en struikelen over oneindig veel sokken en bendes kleren. Er was hard gewerkt in de meivakantie om de de eerste kamer boven af te krijgen. Samen hebben we de stenen gevoegd en de kamer ingericht. 

De laatste twee dagen nachten van die vakantie was er al even 'proef'gedraaid. Voor ons voelde het als een 2e doorknippen van de navelstreng. Voor hun een hernieuwde vrijheid denk ik zo. Het beeld was nl. weer als vanouds. Het effect van hun eigen stekkie is nu duidelijk merkbaar. Er kan naar hartelust video's worden gekeken, er wordt hard meegezongen met de muziek en er is geen ouderlijk oog dat zich ergert aan de troep. Ze voelen zich duidelijk helemaal happy op hun plek.

En zo hebben we het weer voor even achter ons gelaten....

   

mieren, muggen, muizen en ander gespuis..

Elk land zijn eigen ongedierte en kennelijk ook elk huis zijn gespuis.  Als je langere tijd afwezig bent nemen zij de rol van gastheer over en gaan ze zich aardig thuis voelen in iets wat je vakantiehuis is. Na het uitladen van alle spullen deed H. de deuren voldaan dicht. Vreemd genoeg bleek de staldeur ineens te klemmen, dus met wat kracht werd er tegenaan geduwd. Tot zijn schrik bewoog zich daar een kronkelend gevaarte. Door zijn 'roep' dat toch wel heel veel leek op iets voor de domme was gelijk iedereen weer alert en stroomde toe. Dit keer dus wel een echte slang, die nauwlettend werd gevolgd. Gelukkig verdween het al snel door het rooster. 

Diezelfde avond nog ontdekten we vlak voor het slapen gaan net onder het raam donkere bewegende vlekken onder het raam. Bij nadere inspectie met zaklamp was het daar een gekrioel van kleine zwarte beestjes. Mieren, maar geen gewone mieren! Citroenmieren. Bij het pletten kwam een bekende geur vrij, dat verdacht veel lijkt op citronella. Die hadden nu handig geweest bij mijn ritje in het bos later in die week. Toen ik stilstond om een grote groep zwarte paddestoelen te fotograferen werd ik nl. venijnig een paar keer in mijn voeten gestoken. Op zich nog niets aan de hand, maar op de 3e dag kon ik zo mee gaan doen in een horrorfilm met mijn varkenspootjes. In Nederland word ik altijd met rust gelaten, maar hier had de franse zustersoort me goed te pakken. En als ik dan eindelijk in slaap was gevallen met flinke lagen creme op mijn voet tegen de jeuk, werd ik weer wakker gehouden door een walnootballende en - krakende relmuis, die zich had verstopt onder een keukenkastje. We vonden een handjevol noten de volgende ochtend. En nadat deze waren opgeruimd hebben we van die herrieschopper geen last meer gehad. Eindelijk vakantie.....

famille

Zij met een kanten jabot, hij met een flinke rij kostuumknopen. Ik vind het een prachtig stel, maar zouden ze ooit van elkaars bestaan geweten hebben?

la famille heureux

file, ik sta weer in een file.....

We wachten nog even voordat we vertrekken. Deels omdat de verjaardagen van onze dochters met opa en oma's gevierd kunnen worden, deels omdat we zeer abrupt ontnomen zijn van onze prachtige riante bus. Enkele weken terug is geconstateerd dat we een kloon-auto hebben gekocht. Hij is direct in beslag genomen en ik kan je vertellen dat zoiets absoluut heel erg k.. is. Gelukkig hebben we aangetoond dat de auto 'te goeder trouw' is gekocht en lijkt het erop dat we morgen het verlossende woord krijgen. En ieder nadeel heeft zijn voordeel, wij hoeven dus (nog) niet in de file te staan ....  

file in het straatje bij La Ranch Cote