big-bisou-begroetingskus

Vorig jaar werd op 15 mei het jaar van zoen gevierd bij de Fransen, zoen wie je wilt was toen de leus. Bij de Fransen is nl. niet de vraag wel of geen zoen, maar eerder de vraag hoeveel zoenen? Bij een eerste kennismaking kun je volstaan met een licht handjesschudden en neen dus niet zo'n Hollandse Fijnknijper Handdruk. Bij de keren daarop wordt toch wel min of meer verwacht dat je de kustraditie van de streek vol in het vaandel draagt. Zo heb ik me een aantal keren bij de buurman afgevraagd, gaat ie nu wel of niet zoenen. En als ik dacht dat ik klaar was, kwam hij nog een keer langs. Want het schijnt in deze streek de gewoonte te zijn om elkaar het maximaal aantal zoenen te geven die er uit te delen zijn, namelijk vier! Ook mannen onder elkaar getuige de begroeting die we zagen in de kroeg. Gelukkig zoent hij mij op de wang alleen als we komen en weer gaan, want als ik alle dagen dat hij aankomt waaien ook nog moet gaan zoenen......

Sindskort is er een echte kuskaart voor Frankrijk ontwikkeld, zo las ik op de weblog van het frankrijk.blog. Dit vond ik nu zo leuk dat ik het hier nog een keer wilde neerzetten. Om niet in herhaling te vervallen verwijs ik dus naar het stukje dat erover geschreven is. Handig om te weten voor al die vakantiegangers en andere francofielen.

rivier La Perte de La Rigotte, Haute Marne

Niet ver bij ons vandaan op een kleine 2 kilometer lopen heeft N. eindelijk het riviertje van de Rigotte ontdekt. Van de zomer was het een drooggelegd bedje, maar nu in deze winter kan het volop stromen. Op Geoportail, een soort van google-earth op zijn frans kun je behalve de helicoptervlucht-view ook historische kaarten en detailkaarten blootleggen. Voor de echte wandelaar een must!



Behalve het riviertje bevinden zich hier ook grotten. Gezien het wild dat zich in deze omgeving bevindt, waagde N. zich niet aan een onderzoek binnenin al doet de foto anders vermoeden. In dit gebied hebben namelijk ooit mammoeten huisgehouden. Het bewijs hiervoor is een reuzemammoettand die veilig is opgeborgen in een museum waarvan mij helaas nu de naam is ontschoten.

Rouge Gazon

Rouge Gazon? Huh, hoezo rood als een gazon groen is en sneeuw wit. Alhoewel de naam dus anders doet vermoeden, gaat het hier om een klein skigebied bij Saint-Maurice sur Moselle, gelegen aan de voet van de Ballons d’Alsace in het Vogezengebergte. Er bevinden zich meer skioorden in dit gebied zoals Gérardmer, La Bresse en Bussang.



Ski-analfabeten als we zijn - ja ze bestaan nog... - hebben we besloten onze kinderen een andere start mee te geven. Vanwege dit feit werden de auto van winterbanden voorzien en had H. sneeuwkettingen aangeschaft. Bij de kringloopwinkel een ronde schaal gevonden, dat volgens N. de perfecte slee zou zijn voor steile hellingen. Maar ik had er meer nodig, dus stad en land afgebeld en me suf gegoogled op internet. Nergens te vinden. Uiteindelijk zagen we ze de eerste dag gewoon bij de kassa liggen in de plaatselijke supermarkt Colruit.... Van mijn zus had ik een zak vol met skipakken, snowboots, skipully's en skisokken geleend. Wonderwel pasten we allemaal in een pak, alleen mannetje/vrouwtje verhouding lag bij ons iets anders (hmm dank je wel Theo, we hebben dezelfde maat...). Nu zou ik het toch maar voor de show aandoen, maar je weet maar nooit. Gaan we dan echte skieen? werd er voortdurend aan me gevraagd, niet wetende dat skieen een techniek is waar je toch wel enige lessen voor nodig hebt.



De hele 120km. lange weg was het mooi weer langs groene velden. We geloofden niet echt in de sneeuw totdat we uit Thiolot reden en de laatste helling namen. Ondanks de laatste wegsmeltende bultjes sneeuw gingen we toch geloven dat er hoger in de bergen ergens sneeuw moest liggen. Waar ging anders die franse auto met skilatten op het dak naar toe? De VVV-dame uit Saint-Maurice sur Moselle kon de laatste twijfel bij ons wegnemen. Er werd al volop geskied, er waren goede wandelpaden en na vele dagen sneeuw was ook de weg goed begaanbaar en geen verplichting meer van sneeuwkettingen.



En zo maakten de kinderen hun eerste sneeuwduik onder een strakblauwe lucht, stralende zon terwijl ik toe keek vanuit het restaurant met een grote mok koffie en een dik boek.

********

Entree

Voor zover ik heb kunnen ontdekken zijn er geen deurbellen bij deur hier in het dorp. In de stad zal dat wellicht anders zijn. Je klopt met de hand of met een klopper, wacht op geluid of een antwoord zoiets als 'entree' en je stapt de keuken binnen. Een achterdeur is er nauwelijks en meestal bevindt zich aan de voorkant de woonkeuken. Niks geen halletje of kapstok, je valt letterlijk met de deur in huis.

En wat ook typisch Frans is, alle deuren gaan naar binnen open. Openslaande tuindeuren kan, maar dan wel naar binnen. Dit zal te maken hebben met de leuke, gezellige luiken, die wel naar buiten opengaan, maar die alleen van binnenuit gesloten kunnen worden. En deze luiken worden door de woonverzekering min of meer verplicht gesteld. Geen preventie is nl. geen uitkering.

Nu heb ik al vanaf het moment dat ik van mijn ouders de grote stad Amsterdam in mocht een zwak voor oude deuren gehad. Ik zal er dan ook alles aan doen om onze deur te behouden. Het liefst zoals ie nu is, doorleefd en verweerd. Natuurlijk zou de deur voor het behoud opnieuw geverfd moeten worden en waar nodig met een plankje gerepareerd. Volgens het aankooprapport is dit de enige loodhoudende plek van het huis (inclusief de luikjes aan de voorkant). Dat betekent dus mondkapje op en schuren maar. Ik heb ergens in een blog gelezen dat ook oud behang ook loodhoudende verf kan bevatten en dat degene die dit laag voor laag heeft afgekrapt er blijvend ziek van is geworden. Een gewaarschuwd mens telt voor twee. Guido heeft zijn deur sinds kort vervangen. Hij had nog echt een ouwetje - eentje met planken in de breedte, zoals de deur bij ons in het bijhuis. Als ie slim is maakt ie daar een mooie tafel van, maar als het in de weg staat mag de deur wel bij ons een plekje bij de andere reeds opgeslagen deuren krijgen. (dus Guido als je dit leest..)

Je ziet hier een aantal deuren die tijdens de afgelopen weken zijn gefotografeerd in Langres, Gray en in het dorp. Ooit, ooit, als ik alles uit het analoge fotoarchief kan opduiken zal ik een serie maken van de mooiste deurenfoto's op huisnummer uit de landen die ik heb bezocht.

noot toegevoegd op 08-01-09:
Op deze blogpost kun je goede informatie vinden wat er achter het woord deuren schuilgaat...

van een leien dakje

Het dak van ons bijhuis bestaat uit een dik pakket min of meer platte stenen, bedekt met een hmm leuk laagje mos. Ze zijn dikker dan de gebruikelijke Nederlandse kerkleien en ook anders van kleur. De franse leien 'ardoises' zijn in verschillende vormen, maten en diktes te verkrijgen. Ik heb dus lange tijd getwijfeld of het dak nu uit leien bestaat of uit grote platte stukken steen, de zgn. 'lauze'. Ze lijken qua uiterlijk een beetje op een flagstone. Op een website in oude franse materialen las ik via een advertentie dat ze ong €15,00 per m² waard zijn.

In 'Frans Huis Opknappen' van Hein Verdam wordt verteld dat er nog enkele specialisten zijn die dit oude vak beheersen. Deze manier van dakdekken is echter zeer tijdrovend en vergt vanwege het gewicht een enorm stevige dakconstructie. Nu ligt er inderdaad een zeer grote stevige balk bovenin, maar die vertoont een lelijke rotte plek en heeft dus zijn langste tijd gehad. Het is dus hoogtijd om eea te gaan vervangen, alleen al omdat door de inkomende regen het leem uit de muren zou weg kunnen spoelen. En ik moet er niet aan denken dat de balk uiteindelijk volledig breekt en dat het hele gewicht naar beneden komt en het huis instort.



De vraag is of we dit zelf willen en kunnen doen. Ondanks allerlei leuke werkbeschrijvingen die er te vinden zijn met alle do's en don't blijft het een specialistische en zware klus. Bovendien denk ik dat er bij dit soort renovaties ook Frankrijk subsidies kent. In ieder geval wordt er een ander BTW% gehanteerd. We hebben inmiddels al wel een offerte gevraagd voor een nieuw dak met nieuwe dakpannen bij Leo Daane, een aannemer in de buurt en met hem overlegd wat de mogelijkheden zijn. Overigens er liggen al nieuwe dakpannen 'Tuiles St. Germer-terroise' van de dakpannenfirma Imerys , die we bij de koop hebben overgenomen.

Kortom we kunnen bijna spijkers met koppen slaan. Echter blijft de twijfel bij mij of we de oude stijl in pannen moeten handhaven of dat de dakpannen een tweede leven krijgen als muurtje of terras....

Kerst 2008 in Langres

In Langres werden we getrakteerd op het volgende zang- en schouwspel. Ik heb gefilmd zittend vanaf mijn kleine scoot, arm hoog in de lucht. Het geluid is af en toe overstemd door het langsrijdende en soms toeterend verkeer, want een autoloze winkelstraat kennen ze nauwelijks hier. Het was de moeite waard om even stil staan en te kijken. De kerstman kenden we wel van de Disneyfilms, maar deze bijzondere hulpjes, de boselfjes, hadden we nog niet eerder gezien. Ook hier weer genieten, nu van de acapellazang en groene wiebelende mutsjes.

kerst 2008 Frankrijk (2)

Ook buiten moet het kerst zijn. De meegenomen hollandse takkenkrans kreeg er franse takkenbroeders bij. Stevige, bemoste takken en klimopranken volop met zware bessenbollen geplukt langs de weg, vonden een plekje tussen het droge hout. Ondanks de 1 meter doorsnede was het een bescheiden formaat op de grote stoere staldeuren. Bij het ophangen van de krans buiten waarschuwde onze buurman dat we deze vooral stevig moesten verankeren aan de deur. Het was namelijk al eens eerder voorgekomen dat bij een harde wind dat hele staldeur uit zijn ijzers werd gerukt. Bien sur! En na wat oefenen met de lichtjes vonden we eindelijk de non-knipperlichtstand, want we wilden het bescheiden houden.



In ons dorpje was er weinig versiering, slechts een enkele klimmende kerstman, hier en daar wat versierde takken aan de grenspalen en bij Mieke de mistletoe. Wel was er een lief klein kerststalletje bij de Mairie geplaatst met zoveel rode lampjes erboven dat ik even een andere associatie kreeg. Mijn kleine digitale camera had helaas moeite met de grote kogellampen boven de kribbe, zodat de foto niet zo best is. Gelukkig kan het kan hier nog buiten staan zonder dat het vernield wordt. In een dorpje niet ver van ons vandaan, dat zomers een rustig en slaperig plaatsje is, leek het wel of de hele kermisattractie van stal was gehaald. Hoe bonter hoe mooier en meer dan de buren moeten ze hier gedacht hebben. Overal de kleuren rood, geel, blauw en groen zoals die nog bij mijn moeder thuis hangen. En alles flikkert en knippert langs het huis, op het hek, in de boom. Hele voortuinen veranderen in een soort mini-kerstmadurodam. En zelfs een koeiestal was duidelijk zichtbaar vanuit de verte, Maria kon zo haar plekje opzoeken. Tja, zo opzichtig lelijk eigenlijk dat je het mooi gaat vinden. Ik wilde vooral in de namiddag boodschappen doen, zodat we bij schemer langs dit spektakel konden rijden. En weer genoot ik, stilletjes dit keer....
*

Kerst 2008 in Frankrijk (1)

Op de dag voordat de winter zijn entree maakte reden we vroeg in de ochtend weg. Ik wilde graag deze eerste kerst in Frankrijk niet missen. Direct toen we van de tolweg afreden zag ik de eerste mistletoe al, een laag hangende dit keer. Echter Hermann had het vaartje er goed in en reed lekker door. Er hing immers genoeg. Hij wist toen nog niet dat een laaghangende mistletoe een zeldzaamheid is... Voor mijn gevoel duren de autoritten steeds minder lang, want even na het middaguur deden we al de deur open van ons huis aan de FontaineFleurie.

Het Wham-gevoel borrelde op toen we de kerstboom uit de auto haalden. Geen kerst zonder boom en dus zorgde Bert, de bloemenman, voor een prachtexemplaar. De kachel werd snel roodgloeiend gestookt en de boom kreeg een mooi plekje bij de bank. Na een bord hete erwtensoep werd de doos met veel rode ballen uitgepakt en met zijn allen versierden we de boom. Tessa bedacht dat het stalletje toch wel erg leeg was en zorgde voor een kleine overbevolking met haar playmobilpoppetjes. Thuis is er zoveel afleiding van andere zaken, dat zoiets eenvoudigs als dit ineens weer leuk is. Later in de week zijn er nog kaarsen gemaakt. Ik weet niet of het nu komt omdat ik sentimenteel word of omdat ik gewoon toe ga geven dat ik een romantische inslag heb, maar ik geniet stilletjes als ze zo zoet bezig zijn.